خنده ای بر لب نمی آید  ز رسم ِ روزگار

گریه ها دارم من از دل ، ای دو دیده خون ببار

زبتدای زندگی در حیرتم از بخت ِ خویش

کاین همایون مرغ ِ شهبازی نمیگیرد شکار

نامرادیهای من از شوکتم چیزی نکاست

من همان پیروزمندم در میان ِ کارزار

ای خوشا دیوانگی های نشاط انگیزِ عشق

سایه ی عقل است گر بینی تو بر وجه ِ خمار

کارمان سامان نمیگیرد  چو عاشق نیستیم

دست در آغوش باید بود در این روزگار

چشم ِ زیبابین  بیاور با  مرام ِ عاشقی

درس ِ عشق آغاز میگردد چو با بوس و کنار

جان ِ" روشنگر" بیا  لبخند را بر لب بکار

زآب دیده  سبز میگردد کنار جویبار.