فرود  آی  ز اوج ِ  بلند پروازی

دقیقه ایست در آن ، تا به خویش پردازی

غبارِ تیرگی از جان زدا به جلوه ی عشق

فراز را بنگر، تا کنی سرافرازی

مدارِ بینش از اندیشه ی فنا دور است

به عشق کوش که بنیاد ِغم  براندازی

خوشا به حال ِ طرب پیشگان ِ راه نشین

که میخرند دلی را به نغمه ی سازی

فرود و اوج و نشیب و فراز چون بینی

شکوه و شوکت ِ شاهان به هیچ میبازی

تو تنگ حوصله گشتی کنون به خودرایی

به سازِ خویش زنی زخمه ، نغمه پردازی

چه حکمتی ست خدایا در این سراچه ی دهر

به تلخکامی ِ خوبان همیشه پردازی

شود نگاه ِ تو افتد گهی به قامت ِ ما

نگاه ِ پادشهی بر نمای ِ شهبازی

خموش ، شکوه چرا میکنی تو "روشنگر"

به سهم ِ خویش در این بوم و بر خوش آوازی.