پنجشنبه ۳۰ آبان ۱۳۸۱ شماره ۱۴۲۱ ، صفحه ۸ چاپ گردیده است

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

( میاندار )               

بنام خدایی  که  هستی   از  اوست

از  او   هر چه گوییم   بی گفتگوست

ز  چون  و  چرا   نام -   او   برتر  است

دلیل ـ  ره است و  هم  او  رهبر است

بد و  خوب ، چون  در  ترازوی   اوست

نظرها همیشه بدان ،  سوی   اوست

توانای     با    شوکت      و     فرهی

نبیند     بجز      درگهش       درگهی

توانایی    از     او      شود       پایدار

شود      محور -     گردش ـ      روزگار

به  نیروی    او ،  کار   پر رونق   است

به  او  متکی باش چون  برحق  است

ز    سستی   پدیدار    ناگشته   چیز

رمق رفته  کس دیده  برداشت  خیز ؟

تن آسایی   و    تنبلی  خوب   نیست

تن ـ     آدمی   مرده  چون  چوب نیست

به    ورزش   نگیرد    کسی     اعتیاد

به   چیزی   که   از  او  برد  جمله  یاد

جهان جمله در گردش  و  نرمش است

به   آمادگی  همچو  یک  ارتش   است

به  آهنگ ـ  نرمش ، تو   خود ساز  شو

سراپا      بیا     جملگی     ناز     شو

به    صبح ـ    نکو روی ـ     "ایران زمین"

سلامی  کن    ای  خوب  ،  ای  نازنین

تنفس    نما    و      هوا     تازه    کن

همه   زیر   و   بالا    تو     اندازه   کن

ز   اندام ـ     موزون   و    فکر ـ  درست

توان  برشد    از  جایگه    خوب  رست

تو   را    داوری   کی    کند    روزگار

که     بر     جایگاهت    نیابی     قرار

در "ایران زمین"،پهلوان ،"رستم" است

در  این جایگه ، جای  او  محکم  است

در   افسانه ها    نام ـ       او     ماندگار

شد  از  رسم   و   آیین ـ     آن   کردگار

ز     آیین    و    رسم ـ     خداباوریش

به   نامش   رقم  خورده    آیین و کیش

چو       پیروز    گردیده     نام آوری

شده   بر   جماعت  چو  یک   سروری

به  نام ـ   خدا    جان ـ   خود   تازه    کن

به   مهرش   تو   نامت    پرآوازه    کن

نیابی    جز   او    یاری     اندر   جهان

نگیری   تو   کس   را   جز  او   ، پهلوان

اگر  خواهی    اندر    جهان      استوار

شوی   شیر    در    عرصه ی    کارزار

به   میدان    درآیی     چو   "حیدرعلی"

"علی"  را   بخوانی   همیشه    "ولی"

خدایاوری     را     تو     اندیشه    کن

بر   این   باور ، اندیشه  را    پیشه   کن

چو  بخت  آورد  تخت  و  بختی  درست

جز  او ،  آدمی  رسم ـ     دیگر  نجست !

سرافکنده     آید    در    آخر   به     زیر

ز    بالا بلندی     شود     سر  به   زیر

به    نام آوری    نام ـ      ایزد    شناس

همیشه   خدا   را    تو     میدار   پاس

هر  آنکس   که   گیرد   خدا   را  نشان

نشیند     در    اندیشه ی     مردمان

ز  روی -   خوش  و  خلق  و خوی ـ    نکو

همیشه    شوی      قابل ـ     جستجو

ز   تشویق   و   ترغیب ـ    پیر  و جوان

نگردد     ز خود    بی خبر      پهلوان

ز     دوران    بیاموزد    این     پند   را

رها  سازد   از   خویش    هر   بند   را

خلایق     به      آزاده ی     پرتوان

بها     داده اند    ای     یل ـ     قهرمان

به   میدان ـ   ورزش   به   میدان -   رزم

به  عیش  و  به نوش و به  هنگام - بزم

شود   قطره    دریا     بجوید   ز     اوج

ز  خود  رسته  طوفنده  گردد   چو  موج

چو  شد  سایه گستر    ز  اندازه   بیش

بگیرد  ره    و   رسم   و   آیین   و  کیش

سرآغاز ـ    هر  کار  ،  خودسازی  است

جز  این هر چه بینی تو  یک بازی است

چو   خودساز  گشتی همه  روز و شب

نکو دار     شیرینی ـ     این    رطب

سحرگه    هوایی    بیا    تازه    کن

هوای   درون    را    تو     اندازه     کن

نسیمی  که   ره  می برد   سوی ـ    ما

خنک   می کند   گرمی ـ    خوی ـ     ما

پیام آور ـ     روی ـ     آن    دلبر     است

که  از هر چه  بینی  تو ،  او خوش تر است

پیام آور ـ       باخبر      از    همه

که   در    گوش ـ   ما    می کند  زمزمه

که   بیدار   باشی    تو     ای    پهلوان

بگیری   نشانی   ز    یک    خسته جان

بیا   ای   دلاور   به     میدان ـ     رزم

همه   منتظر  ،  از    تو   بینند   عزم

طلوعی  کن  از  شرق ـ     عالم   بتاب

ز  "ایران زمین"   بر شو   چون   آفتاب

همه   چشمها   سوی    تو    دوخته

برای      تو     سرمایه      اندوخته

به  میدان  درآ  نعره کش  همچو شیر

شتابی  تو  بردار  ،  شو   همچو   تیر

به  ورزش   بیا  چست و چالاک   شو

ز    آلودگی ها       بیا      پاک    شو

چو  مایل  شوی   سوی    خمیازه ها

نگیری     نشانی       ز    اندازه ها

به    چنگال ـ    خونریز ـ      این   اهرمن

گرفتار   گردیده    بس    مرد   و   زن

خور و خواب و شهوت ، نگونسار  کرد

به   میدان ـ     رزم آوری    خوار   کرد

چو شد خوی آدم سوی میل ـ   خویش

برون  آید    از  حد   و    اندازه    بیش

تو  میدان   مهیا   کن    ای    قهرمان

به  خوی  و   به  طبع ـ   بزرگ ـ     یلان

زمین پهن   و  میدان  فراخ  و  تو  گرد

حریف ـ    خودت  را   تو  مشمار   خرد

بیا  گوی ـ    سبقت  بگیر   از   حریف

به  فصل ـ  زمستان  و  فصل ـ    خریف

در  اندیشه  شو   بهر ـ   ما   گل  بکار

در   این   بزم ـ     پر رونق -   روزگار

گلستان ـ     ایران  که   پر رونق  است

برای   همیشه   بدان ، برحق   است

در    اوراق ـ    تاریخ ـ   " ایران زمین "

فراوان       دلیران -      گرد ـ       وزین

تناور   درختی   تو    در    ملک ـ    ری

هماره  تو   سبزی   ز    بالا   و    پی

سواری   تو    بر   رخش ـ   اندیشه ها

که  صیاد ـ    شیری  تو   در  بیشه ها

چو    پرچم نگهدار ـ     ایران    تویی

ز   ایران    و   مهد ـ   دلیران   تویی

نظرها همیشه  بدان ،  سوی  توست

دل ، آرام ـ   آن تاب ـ     گیسوی  توست

تو     خورشید ـ     رخشنده ی    خاوری

در  "ایران زمین"  گر   بر   این   باوری

بر    این    جایگاه ـ     رفیع    و    بلند

که    بگرفته ای  جای ـ  "مردم  پسند"

بلند     است     آوازه ی     نام ـ   تو

همای    سعادت     لب ـ      بام ـ    تو

نگیری  جهان   از   سمک   تا    سما

چو  بیرون   نیایی  ز   میل    و    هوا

ز  میل و هوا  جان و  تن  خسته  شد

ز  شرحش زبان در  دهان  بسته  شد

به   میدان    بیا    بار ـ     دیگر     بتاز

بر    این    دیو ـ    بدسیرت ـ     ترکتاز

تو   پیروزمندی    ز    نسل ـ     یلان

بیا    چاره سازی   کن     ای   پهلوان

چو   رخصت  بگیری  تو    از   پیر ـ   ما

به حق   وا  کنی   بند   و   زنجیر ـ  ما

بخوان     نامه ی    "نامور  مرد ـ  طوس"

نشانی  بگیر   از    یل ـ     "اشکبوس"

ز     ایران   و    ایرانیان     یاد     کن

دل ـ   مردمی    را    بیا    شاد    کن

جوانان ـ    با   غیرت ـ   ملک ـ    ری

همه   سبز   و  خرم   ز   بالا  و  پی

زلال اند    چون     آبی ـ     آسمان

ندیده   کسی   لکه   ابری   در    آن

رگ     و    ریشه ی    پهلوانان    نگر

صفا   بوده     با   صد    پیام   و    اثر

ز خود رسته ، با  مردم ـ   سخت کوش

نگردیده    بیگانه   ،   در   بند ـ    نوش

هواخواه ـ      درماندگان ـ     ز     راه

طرفدار ـ    بی چاره ی   چاره خواه

زمین بوس ـ     میدان ـ     رزم آوری

علمدار     گردیده     در    داوری

نمودار ـ    عدل     و    نمودار ـ    داد

تهی   گشته   از  خودپرستی  و   باد

ریاضت کش ـ  صبح  و  شام  و  سحر

جهانی   گرفته    به    بر    بی خطر

به    نیروی    بازو     و    خلق ـ    نکو

به    دوران   شده    قابل ـ    جستجو

صفایی  چو   آیینه   گیرد    به     پیش

مصون  گردد   از   لکه ی  نوش و نیش

سلامی  کند   بر    بلندای -   دوست

نکو   بنگرد ،  هر  چه   بیند    نکوست

فروتن    شود    تا     بگردد    تراز

به    میزان ـ    اندیشه ها      سرفراز

سزاوار ـ     بالا نشینی    کسی ست

که در  اوج ـ  قدرت ، ببیند خسی ست

کنون     ای    تکاور    به    گاه ـ    نبرد

ز    سینه     برآورده ام     آه ـ      سرد

به   پرواز   ،   مرغ ـ    سبک پر ،  تویی

همایون    و  شهباز    و   شهپر   تویی

تو     آن    آتش ـ     زیر ـ    خاکستری

دم ـ       کوره ی    سرخ ـ     آهنگری

بیاد   آر    حرف ـ      دل ـ      پیر   را

همان     جرعه نوش ـ     قدح گیر    را

همان     ساقی ـ   بزم ـ    عشق آفرین

همان      اولین     و     همان     آخرین

همان   کو   به   میدان   در  آمد     یلان

علمدار ـ        تاریخ ـ        نام آوران

همان کو  که  گفت   ای جوان  برخروش

نگهدار ـ   دین  باش  و  تو سخت ، کوش

همان  کو   که   روح ـ    خدا  بد  در   او

همان     شیر ـ     غرنده ی    تندخو

تو   آن  کن  که   پیر ـ   خردمند   گفت

ز    اندیشه ی     دیو    باید     نخفت

کنون    پهلوانی    کن    ای    پهلوان

مهیاست      اکنون    زمین    و   زمان

هوا    تازه    گردیده    خورشید    بر

بتابیده   بر  جسم ـ    هر  خشک  و   تر

ز  خوابی    گران    خاسته  ،    مردمان

در     اندیشه های     نو ـ      بیکران

چو  ساحل   گرفتند   با    خشم ـ     موج

ز  خود  رسته ، دستی رسانده  به  اوج

ز هر شاخه ای غنچه ای   رسته  گشت

بن  و  ریشه   زآلودگی   شسته  گشت

میاندار ـ    اندیشه های     درست

چو پالوده شد ، در میان  خوب رست

تو  آنی  به  آیین   و   کیش ـ    بهی

نمایان   و     با  شوکت   و   فرهی

به   اندیشه ی    اوج   ،   پرواز کن

جناح ـ     خرد     را    بیا    باز   کن

به  پستی مبر ارزش و  ارج ـ   خویش

بلندی    گرای   و    نگهدار     کیش

همه  فتنه ها  مایل ـ   پستی  است

فریبی  ز  آیین ـ     بدمستی   است

تو  هوشیار   و  بیدار   و   آگاه  باش

نشاندار ـ    با  حشمت  و  جاه  باش

به    راه ـ     جوانی    خطرها     بود

خطرها     ز  نام    و    اثرها     بود

ز  پیران   بیاموز   و   بشنو    سخن

به  رای  و  به  تدبیر  و   پند ـ   کهن

به  کف  آر   سود   ار   تو  دانشوری

که سرمایه  و  گنج ـ    این   کشوری

تو    آگاه ـ     این  عصر ـ    آشفته ای

و  بیداری  هر  لحظه ،  ار   خفته ای

به خار  و  به خاشاک ـ  دل  خو مکن

نظر  را   هماره   به   یک سو   مکن

تو   فرمان   ز   درگاه ـ   باری  طلب

ز   منشور ـ    اندیشه    یاری  طلب

توانا    و    دانای ـ   با   کر   و   فر

خدا   را   چو   خواند    بیابد   مفر

خدا  یار  و  روشنگر ـ   جان ـ  ماست

به گیتی  یقین دان ،نگهبان ـ   ماست (۱۱۲)