مفتی ِ مملکت ِ عشق  به رنج و محن است

سَرِ بی عشق چه داند ، که بسی  پُر فتن است

عندلیبان ِ بهاری همه در کوچ شدند

آنچه ماندست در این باغ ، ز زاغ  و زغن است

یاد ِ آن زنده دلان ِ طرب انگیز بخیر

خاطراتی ست که در گورِ تن ِ خویشتن است

مردم ِ شهرِ غم  از زمره ی خاموشانند

آن دیاری ست که هر زنده  درون ِ کفن است

گر خدا خواهد از این ورطه تو بیرون آیی

لب ِ "روشنگرِ" ما  بوس که شیرین دهن است.