در اين  ماتمكده  دل  شادمان  نيست

از آسيب  زمانه  در  امان     نيست

پگاهي    در    گذرگاهي      نشستم

همه   تنديس هاي    خود      شكستم

به  پيوند   نگاهي   خويش     شستم

درون    خانه ي    دل   را    برفتم

نگاهم   بر   گذرگاه    زمان     بود

به  سر  سوداي  حي  لامكان    بود

در  اين   بيراهه  پيداييست     پنهان

درون   پرده  سازد  نغمه ي    جان

در اين غوغا چه بد فرجام     گشتيم

به دست  خويشتن  در  دام    گشتيم

برآمد   ابر   اندوهي    به      ناگاه

چو سيلابي  شد  آن  اندوه    جانكاه

به اشكم  زورق جان  واژگون   شد

سرم  در  پاي  جانم  سرنگون   شد

چو ديدم مرغ عشقي  در  قفس  بود

در  آن زندان  غم  نيمه  نفس    بود

قفس در  دست  طفلي  بود   خرسند

سراپاي   وجودش    بود       لبخند

دلش در بند مرغ  عشق  خود    بود

نشست  او   در  برم  خرم   بياسود

به   شيريني   گرفتم   آن  قفس   را

رها  كردم   من  آن  نيمه نفس   را

دهان   طفل    را   شيرين    نمودم

زبان   عاشقي    با    او     گشودم

ولي طفل از برم نالان  همي   رفت

كه مرغ عشق  خودرا داد  از دست

چه    ميداند    زبان    عاشقي    را

كه در  زندان  كند  سيمين بري   را

من   از  جور   فلك    بيدار   گشتم

از  آن   پس  در   پي  دلدار   گشتم

دلم   در   بند   عشق    دلبري   شد

سراپاي    وجودم    محشري    شد

از  اين   ديوانگي   در   بند   گشتم

چرا ،  چون  در  پي   لبخند  گشتم

همه  لبخندها   لبخند ِ  جان    نيست

همه  پيوندها   پيوند    جان    نيست

فلك پتك ام  شد و  من همچو  سندان

گذشت  ايام   و   افتادم   به   زندان

به  زندان   يادم   آمد   آن    پريزاد

كه   از   بند  قفس  كردم  من  آزاد

شبي  در  خوابم   آمد  مرغ   عشقم

كه  گفت  آرام  شو من  پيك  صدقم

چه  گلشن   شد  مرا  روز  رهايي

همان روزي كه  كردي   دادخواهي

مرا  چون   از   قفس  آزاد  كردي

اساس  ِ   داد    را   بنياد   كردي

كنون غمگين مشو عشقت به   فرياد

رسد اخر تو    كم  كن  داد  و بيداد

صبوري پيشه كن ، نيكي  تو كردي

مدارا كن در اين زندان ، تو  مردي

سحر  شد  محكم   دادم   صدا   زد

به  ساز  دل  به  مضرابي  نوا  زد

نواي   بينوايان   را    چه    خواني

از  اين  بحر  معلق   تو  چه   داني

به  ديوان   قضا   رفتم  پي  ِ  داد

ز جان كردم  بسي خود  داد و فرياد

رقم  پرداز   حكمم    عاشقي    بود

در  آنجا ديدم  او خود صادقي   بود

به   لبخندي   مرا    بنشاند   در   بر

نهاد  او  بر سرم  خود تاج   بر  سر

درونم   آتشي   بس   شعله ور   شد 

به  آب  ديده ام   زير  و   زبر   شد

بگفتا  من  همان  طفلم  كه     آنروز

نهادي  بر  دلم   يك   داغ    پرسوز

رهانيدي  تو   مرغي  از   قفس  را

پراندي   بر   هوا     نيمه نفس   را

من  آن دم  گريه  كردم  بر   پريزاد

پريزادي  تو ،  اكنون  گردي   آزاد

تو   مرغ   عشق   زندان   وجودي

براي  عشق   كردي   تو   سجودي

صفاي   باطنت    آمد    به    فرياد

و گرنه  من  چه  هستم   داد و بيداد

هر   آنكس   تخم   نيكويي     بكارد

درخت  عمر  او   بار  و   بر  آرد.