بیا  ساقی  امشب  مرا  مست کن

به جامی از آن می ، مرا هست کن

به   دنیای   پر   پیچ   و   تابم   ببر

به  می  ،  تا  فراسوی  خوابم  ببر

بن   تاک   در  خاک   دارد   مکان

و  یا  ریشه دارد  در  اعماق جان ؟

مرا  شستشویی  بده   با   شراب

بیفکن  چو  طفلی  به دامان خواب

بیا  ساقی  این  باده ها   ناب  کن

دلم  را  به  صافی  چون  آب   کن

چه  بیهوده ام   از   وجودی   تهی

وجودی که  گم  گشته  از هر  رهی

بیا  ساقی  امشب   دری  باز  کن

به   رویم   تو  افشای  یک  راز  کن

بیاور    برایم    شرابی    کهن

ز  تلخی  ، زبان بسته ام  از سخن

زبانم    به   مستی   بیا    باز  کن

به   یک   زخمه ام   نغمه پرداز  کن

تو   با   نغمه هایم   مرا  گوش  کن

دگر   نغمه ها    را   فراموش   کن

مرا   در    فراسوی   هستی    نگر

در آن سوی هستی به مستی  نگر

در آیینه ها می کشم  نقش خویش

ولی  تار  و  پودش  کنم  ریش ریش

من  از   ریشه ها   گیرم   اکسیرها

فراتر   روم    از   بم    و   زیرها

تو  ای  نازک  اندیش   کودک   مآب

سبک  خیز  از  جا  به   طرز   حباب

حبابی  سبک  سیر  و  نرم  و لطیف

به شکل و  به  هیئت ، مثالی ظریف

مثالی   ز   ذرات    یک    قطره ای

جهانی     به     پیدایش     ذره ای

سفر  کن  به   ژرفای  این  ریشه ها

نشانی  بگیر  از    بن    شیشه ها

سراغی   بگیر    از    خم    باده ها

بپرداز   خود    را    چنان    ساده ها

به  عریانی  از   ره  بیا  ،   پای  کوب

در  آن  لحظه  بینی   فراتر   ز   خوب

ز   چیزی    نگیری    قیاسی    غلط

که بر رسم خویش او دهد رسم وخط

به  چشم  نکو ، زشت ، زیبا  ببین

دل    و   دیده   آنجا    فریبا   ببین

جهان پیچ و تاب است و آتشفشان

نهادی ست در  قعر  یک  کهکشان

تو این کهکشان در  بن  خویش دان

به   بزم  فلک  ،  آیتی  ،   بی نشان

معمای  سربسته ای ، کم  خروش

نداند  معمای ، این  عقل  و  هوش

بینداز  خود   را   و   مدهوش   شو

ز سر  تا به پا  جملگی  گوش  شو

شکن ، این  بت   سنگی   اندرون

قدم   نه  ز   بتخانه ی   دل    برون

به    پرواز آ    و   تو    بالی   بزن

فضایی    بپرداز    و    فالی   بزن

برو    در    فراسوی    ذرات    خرد

به نرم و به نازک ، نه سخت و نه ترد

به  دشتی  درآ ، همچو  آهو  سبک

به    آرامشی   سیر   بنما  ،  خنک

سفر  کن  به  دنیای  پر  رمز  و  راز

نگاهی    بیفکن   به    ژرفای   ساز

صداها    همه   نازش   و    نالش اند

همه  در  تکاپوی   یک   خواهش اند

تو می دانی این ناله ها بهر چیست؟

تو می دانی این مویه ها بهر کیست؟

تو   در    پرده های    نواهای    ساز

سفر  کرده ای  تا   کنی  کشف راز ؟

در   آوند    پر    پیچ    گل ، لاله ها

در    آهنگ   جانبخش   این  ناله ها

به   مهمانی    نعره های     سترگ

به   آوای   ترس آور    پوز    گرگ

سفر   کرده ای  یا  که  بشنیده ای؟

نمی دانم   آخر ،  که   را  دیده ای !

همه    در    نهاد     تکسر   بود

جهانی   به    دور   از    تکبر   بود

چو  شب  آید  اندر  برت ،  رو  متاب

شکافی در او ، زن ، در او خوش بتاب

چو   جوهر   چکاند   در   اندام  پاک

برویاند    از   او   همانند   خاک

تو چون خاک باش و  مشو خیره سر

همه  چیز   از   خاک   یابد   اثر

نگاهی   به   دشت  و  به  هامون  فکن

زمانی    بیندیش    در    این     سخن

به   ژرفای   آنها    برو     خوش   بخواب

سپس   سر   برآر   از   تفکر   چو    آب

سراپا      نیازی    سراپا      تنک

چنان    پر   کاهی   که   باشد    سبک

همه   درد   باشی   به   درمان    بکوش

دوا   از   که  خواهی   تو  ای  تیز هوش ؟

همه    در    پی    فهم    انگیزه ها

به     گرداب    ادراک   این    ریزه ها

ز   مقیاس ها   ره    مبر   در   طریق

طریقی ست   پنهان   ز   ما    ای   رفیق

من   استاده ام    بر   کناری    درست

نه  بر  پای  خویشم  که چیزی ست سست

چو   پرگار   باشم   بگردم   به   خویش

نباشد   درونم   ز   یک    نقطه   بیش

همه   نکته ها   در   همان  نقطه   است

همان  نقطه  اسرار   یک   نکته    است

بیا   تا   بر  این  نقطه  عاشق   شویم

بر  این   نکته ها  جمله  فائق  شویم  (۵۰)  ادامه دارد ...