ز  فهم   همان   نکته   عاجز شویم

به  دانش  نشاید  که    فائز   شویم

در آغوش شب می زنم دست و پای

نمی سازدم   کامران  ،  وای   وای

به   مجلس   شدم  در   بر    لولیان

نشستم   به  سبک  همه   لوطیان

چو   غواص  ،  دریا   زدم   بهر  پی

رسیدم   به    ژرفای   دریای   می

سرم  در   بن   باده   مستور   شد

به  می ، چشم  من  چشم  پر نور  شد

به  ساحل  چو  افتادم از  دست موج

ندیدم   نشانی    ز   فر   و   ز   اوج

نشستم  سبک    در   سراپرده ها

به   سنگینی    رای    خود کرده ها

ز   هر   مجلسی   نکته ای    یافتم

نسوجی     ز   الیاف ها    بافتم

ز   کلکم   تراوید    حرفی    درشت

ز    خروارها   اندکی    قدر   مشت

گرفتم   مکان   در   شکافی    عمیق

نگاهی   فکندم   به    عهدی   عتیق

سماعی  کنان   بر    بساط     قرون

شدم      بهر ِ    دیدارها    اندرون

فکندم  من    از   پای   ،     زنجیرها

زدم   هی   به   ناموس   آن    زیرها

ز    آغاز ِ    آغاز ِ     آغازها

گرفتم    نقاب    از     رخ     رازها

چو  خود  را  بدیدم  چو   یک   ارزنی

رسیدم    به   ژرفای   یک   روشنی

در این پرده ها بی شمار  اندک  است

ز  معیار ِ    اندیشه ها   منفک   است

چو  خود   را  برم   زیر   پتک   سوال

نیابم    جوابی   بجز    قیل    و    قال

در این پیله می پیچم   از  زهر  خویش

در  او  می زنم شعله  از  قهر  خویش

بیا   ساقی   امشب   دری   باز   کن

به  رویم    تو   افشای  این   راز  کن

تو  گفتی  که  من  کودکی  ساده ام

ولی  دل  به معشوق  و  می  داده ام

من  آن  کودکم   سادگی   خوی  من

بیا  شانه   بنما    تو  گیسوی  من

جوانی  هدر  داده ام   با  خیال

همه  عمر   در  آرزویی   محال

به  مهتاب  می گفته ام  راز  خود

به   آوای  جانسوز ِ  آواز ِ   خود

هوادار  مستی  و عشق  و جنون

دلی  پر نشاط  و سری  پر فسون

چه  اسرار   ناگفته   بشنیده ام

چه نادیدنی ها که  من  دیده ام

ز  جریان   معمول  بس   کارها

که  ره  می برد  سوی   پیکارها

ز   آلودگی های    نامردمان

که   هستند   با  یکدگر  بدگمان

ز  تکرار ِ     تکرار ِ    تکرارها

ز  بیهوده    گفتار   و   پندارها

ز  اندیشه های    کژ اندیش ها

ز  فکر   و   خیال  کم  و  بیش ها

بسی   دور   بودم   نکردم    تباه

همه  عمر  را ، تا  نیفتم  به  چاه

دریغا  نشد   هیچ   معلوم    من

چه  بسیار  باشد  ز  معنی  سخن  

فرازی   که   در   عمر   بگزیده ام

فرود    آورد   اشک   از    دیده ام

هر آنکس  که  گیرد  رهی  بی نشان

ز  کف  می دهد  آخر   اکسیر  جان

تهیدست و  بی مایه  می گردد  او

به   دنبال  یک  سایه  می گردد  او

چه   وامانده   می ماند   از   کارها

و  یا    می رود   بر   سر   دارها

و  یا  کنج   تنهایی  ،   گیتی  فروز

چراغی شود  او  به شب  نیم سوز

چه  در حسرت از کار  خویشم کنون

که ره برده ام من به   سوی  جنون

به نازک  خیالی   به   سر   برده ام

ز  هر  ورطه ای  جان به  در  برده ام

نیرزیده     کالا     به    بازارها

نشد     بهرمندی    جز    آزارها

ز  مستی  نشد   حاصلم    مایه ای

دریغا    نجوستم    بجز    سایه ای

در این عرصه  می بازد   آخر  سترگ

مگر خوی  او باشد چون  خوی  گرگ

نبودم  در   اندیشه ی   برد   و  باخت

دریغا     که     ایام  ،  جانم    گداخت

گناه       نیالودگی     خود    گناه

نباشد    یقین     در    بر ِ   بارگاه

خدایا     در    آوند     این    زندگی

در     این    قحط   سال    پراکندگی

در    این  ورطه ی   هولناک   از  خطر

به  جایی  که  باشد  همه  شور و شر

چه    آورده ای   ارمغان   تو  چیست ؟

چه  بوده  سرآغاز  این هست  و  نیست ؟

چه    باشد    به   پایان   این    ماجرا

نگفتی   تو   با    ما    نگفتی   چرا ؟!

نهالی    به     باغ    جنون    کاشتی

نشد   سبز  ،  از    ریشه     برداشتی

ز  ناپخته  خامی  چه  می خواستی ؟

به  ناکرده  جز   مستی   و   راستی !

من    آن    مست   لایعقل   باده ام

که  در  خوی  و خصلت بسی ساده ام

شراب  من   از   تاک   انگور  نیست

دو چشم  من  از  سادگی  کور نیست  (۱۰۰)   ادامه دارد ...