ز  هر   بی  ، نشانی    نشان    آورد

اگر  او   در    این    راه   ،  جان    آورد

جهاندار   جانها    پذیرای    اوست

به  بازار   جانها    فریبای   اوست

چو   سرگرم     خویشش   نبیند  مدام

گرفتار    اهریمن    و    بند    و    دام

ز    مجرای    تنگ    طبیعت     رود

به     بالا بلندی    ،    نمایان     شود

نشیند  به  جایی   که    بیند    بسی

جهان   و    طبیعت   شناور   خسی

به   دریای   نور   است   حیران  خویش

هماره  در   اندیشه ی   جان     خویش

نیایش     کلید     معما     بود

گشاید   به   آن ،  در  ،   اگر  ،  تا   بود

نیایش     به    درگاه    جان  آفرین

همان     اولین    و   همان    آخرین

همان  کو  که  رخسار   گل  را  نواخت

به    خمخانه ی  دهر   مل  را   نواخت

همان  مل  ، که  ،  مستی ِ  جان   آورد

در  این  خاک   تیره  ،   روان    آورد 

روانی  که  در  جسم   این  خاک کرد

پلیدی  و   زشتی   به   آن   پاک کرد

پلیدی  و  زشتی   ز   خشمی   نهان

که فرساید  این جسم  و جان  و  روان

ز خشمی که  بدخواه ِ  آن  دیگری ست

بجز خویش از هر کسی  او  بری ست

ز   بالا    بجز   خویش   را    ننگرد

"مگس گونه "   پایین    و   بالا    پرد

نشیند   فرازی    که    بد بوست    آن

هوادار   چیزی  که    بدخوست    آن

ز  بالا     نشینی    نشد     سرفراز

هر   آنکس  که  با  خود  نگشتی   تراز

نه   هر   کو   که   بالا   نشیند   بهی

فزاینده ی     شوکت    و    فرهی

در   این   پرده   ،    پیچیده   اسرارها

نبیند    کسی    جز    گرفتارها

گرفتار ِ     زنجیر ِ   گردنکشان

ز    بالا    نشینی  ِ    آن    ناکسان

چه   سرها    نشد    بر   سر   دارها

در  این  عرصه ،  آخر  به   پیکارها 

به   زندان   و   زنجیر   و  بند  و  رسن

به    اندیشه های    کژ ِ    اهرمن

گرفتند   و   کشتند   و   بگداختند

به   این    شیوه    طرحی   در  انداختند

که    بدخواه   ،  بالا    نشیند    مدام

بگیرد  هر  آنکس  که  خواهد  به  دام

چنین   است   کو  بسته ی  خویش شد

به   بالا   و   پستی   بد اندیش   شد

بد اندیش   راهی   به   جایی   نبرد

همیشه    بر آشفت    و   گردید   خرد

ندانست   این   جایگه   جای   چیست

نفهمید    ماهیت   هست   و   نیست

به چشمی که می بیند او ، چشم  نیست

در آن کاسه ، جز شعله ی  خشم   نیست

کسی    جز   خدا  را   نیایش   کند

پراکندگی    را   ستایش    کند

خدایا    رها   کرده ام   خویش  را

نگیرم   نشان    بد اندیش   را

به    تاریکی    شب    گرفتم    پناه

ز  روزی  که  گسترده  باشد  گناه

به  تاریکی ،  از  خویش   بیگانه ام

گدای   زمینگیر   میخانه ام

به  ژرفای  چاهی  که  قعرش  زلال

روان   آب  ِ سکرآور ِ   بی ملال

فرو  رفته ام  تا   که   پیدا   شوم

از  آن   باده   نوشم  هویدا   شوم

هویدای   درگاه  آن    ذوالجلال

خداوند   زیبای   صاحب  کمال

خداوند   دشت  و  خداوند   کوه

خداوند     زیبایی    باشکوه

خدایی   که   در  ناله ها   راه  برد

درشتی   گردنکشان   کرد   خرد

همان   جلوه ی    بازتاب    خیال

که می گسترد بر تمامی حال

همایون   خیالی  که   دریای   نور

بپیماید   او  ،  تا   بیابد   حضور

حضوری  فراسوی  این هست  و  نیست

فراتر   ز  محدوده ی   تنگ   زیست

به   بالای   گلدسته ی   این   خیال

نباشد  نشانی  ز  هر  قیل  و  قال

در  آنجا   صدایی ست   " ناقوس وش"

صدایی  که  در  آن  نیابی  تو  خش

فراخوان   درگاه   آن   کبریا

تمامیت   هستی    بی ریا

فراخوان  نازک   خیالی   که   نور

کند  تیرگی  را  از  آن ، دور ، دور

همان  تیرگی   کس   نیابد  در  آن

ز   ژرفای  معنا  ،  اکسیر  جان

خدایا   در   این   تیرگی   بوده ام

در   آن  با   پلیدی   نیاسوده ام

در  آن  جستجو  کرده ام  راه  تو

طریقی  که  باشد  به   دلخواه  تو

درون   سیاهی   سپیدی   نهان

به  چشم   خداجوی   روشن روان

فلق   را  سیاهی  دل افروز   کرد

در  این ملک  ، پیروز  پیروز  کرد

به  تاریکی ، میگیری ، آن  روشنی

که   می تابد   او  بر  تو  از   روزنی

بر آشفت   آن  دانه   در   زیر خاک

چو تابید بر هستی اش نور ِ پاک (200)  ادامه دارد ...