شب   است   و   سیاهی   شبیخون  زده

همه  مات  و  مبهوت  و  افسون  زده

علمدار   این   لشکر   و   این   سپاه

به   درگاه   باری   بود   رو سیاه

بیا   ساقی ِ  ما   ،  بیا   با   بسیج

پراکنده   کن   لشکر   گیج  و   ویج

برون  آی   از   پرده   قدرت  نمای

برای   همه   باش   یک   رهنمای

به  خود  مست  کن  جمله  عالم ، بگیر

تو   گردنکشان   را   بیاور   به   زیر

محک  زن   به   گوهر نمایان  ، چنان

که   تا   وارهانی   ز  ظن   و   گمان

بیا   بیرق   عدل   بر    پای دار

ببر   خود پرستان   به    بالای دار

بیا  پرسشی   از   دل   لاله   کن

بیا   خار   و  خس  را  تو  آواره  کن

بپوشان   لباسی   بر   اندام   باغ

بیا   بی اثر   کن   تو   آوای   زاغ

بیا   و   به   ژرفای   آیینه ها

ببین   پاکی   روز ِ   آدینه ها

بیا   و    برویان    ز   ما    خرمی

پر   از  سبزه   گردان   دل    آدمی

پی افکن  ز  معنا   تو   کاخی   بلند

" که  از  باد  و   باران   نیابد   گزند "

سخن  در زبان  وه  چه  بی مایه  شد

تفکر  در  این باره   بی پایه   شد

جهان   بر    مدار   تفکر    بود

مدار    تفکر    تدبر    بود

در  این  چرخ   گردون   نا استوار

تو  خود  استواری  تو  ای  کردگار

بیا   ساقی   بر   درگه    ذوالجلال

تو   بزمی    بیارای   با  صد   جما ل

جما ل    دل    آرای    بس   نازنین

که   باشند  جویای  حق الیقین

به   خلوتگه   می پرستان    برو

به  دیدار  این  جمله  مستان  برو

ببین    مست    لایعقل     باده اند

چو  آیینه ها صاف  و بس  ساده اند

مناجاتشان  سوز  درد  است و  آه

خدا  باشد  در  بزمشان  خود  گواه 

چه  نجواکنان    مویه ها    می کنند

به  آوایشان  خود  چه  ها  می کنند

ندارد  کسی    راه    در   بزمشان

مگر   آنکه    داند   گه ِ    رزمشان

هر  آنکس  که  می گرید   او  زاز  زار

گه  ِ  رزم   باشد  هم   او   صدهزار

" سیاهی  ِ  لشکر   نیاید   به   کار"

" که  یک  مرد  جنگی  به  از صد هزار"

چو  رستم  فرو   ماند   در   کار  رزم

به  خلوتگه   خویش   او   کرد  عزم

چو   او  مویه ها  کرد   بر   درگهش

بیفتاد  چون   خاک    ره   بر   رهش

گرفت   او   از   آن    مویه    تدبیرها

ز   پایش    بیفکند    زنجیرها

به  میدان    رزم آوری   چیره   شد

چو چشمش بر آن ذات  حق خیره شد

تکسر  سرآغاز  هر  خیزش   است

تکبر    سرانجام   هر  ریزش   است

چو  خودخواه شد هر که  در  راه ِ  خود

بیفتاد  آخر  در   این   چاه ِ  خود

نبیند    در    آن   چاه    جز   تیرگی

نباشد  در   او  جز   همان    خیرگی

مدارش  همیشه  مدار   خود   است

از این خودپرستی  نخواهد  که   رست

سر  او  همیشه   در   انبان   خویش

سرش  گرم باشد   به  تنبان   خویش

عفن  گردد   او    از   بخار   شکم

مزاج    و   دماغ اش   شود    دم بدم

دمی  سرد  باشد  دمی  گرم   و   نرم

دمی سخت باشد به سختی  چو  چرم

گهی    شیر   باشد   گهی    روبهی

گهی  کوه  باشد   گهی  چون   کهی

نگیرد  در   این  راه    او   اعتدال

برای   همیشه   شود    بی خیا ل

نه در  فکر  خویش و نه در  فکر   کیش

نخواهد  نهد   هیچ   گامی   به   پیش

چو  در   پیله ی  خویش    او   می خزد

نشاید  که   راهی   به   جایی    برد

چه   بد    روزگاریست   ساقی   بیا

به  می  وارهان  خویش  را  کن   رها

بیا   ریشه ها   را   تو   سیراب  کن

به می ،  می پرستان   بیا   ناب کن

بیاور  شرابی  که  مرد   افکن  است

که  در وصف  آن این زبان الکن است

بیاور   زمستان    پر   برف   و   آب

که این باغ و بستان رود سوی  خواب

چو  خواب   زمستانی   یک  درخت

که در خواب می یابد او  تخت و بخت

چه  خوابی ! که بیداری  مطلق است

ستایشگر    بی ریای   حق   است

چو   آید   بهار  ،  او    تبسم  کند

همه    باغ    را    پر   ترنم   کند

همه   بلبلان   مست    دیدار    او

همه   قمریان   فربه    از   بار   او

همه    جویباران    پر    آب     زلال

بریزند    در   پای     او    بی ملال

بیا   ساقی  امشب  مرا  خواب    کن

و  در  خواب  ،  ما    را   بیا   ناب کن

ز   بیداری  ِ جمله  پر   درد   و   رنج

نیابم  نشانی  از   این   خفته  گنج  (۴۰۰)   ادامه دارد ...