گهی  خواب  بهتر  ز   بیداری   است !

گهی سادگی  به  ز  هوشیاری   است

نه  آن   خواب ِ  اشکم پرست ِ  تهی

که   وامانده   گردیده   از  هر  رهی

نه  آن  خواب   آن  مرد   روبه   مزاج

که   پر   فتنه  باشد   گه ِ  هاج و واج

نه  آن  خواب  و  خرناسه ی   تیزهوش

که  سر را  در  انبان  برد  همچو  موش

در  انبان  ِ  این   مردم   حق   پرست

که در راه  خویش اند هر چه که  هست

به   بیداری ام  پس   ملولم   مکن

به  هوشیاری ام   لول  ِ لول ام  مکن

به   گلدسته ها    رهسپارم    نما

بر   اندام    گلها   تو   خارم   نما

بیا  جان  ما   را  چو   گل   تازه  کن

بیا   ساز ِ  ما   را  پر آوازه   کن

بیا  ساقی   ای   رند  ِ  زیرک   مآ ب

نگاهی   بیفکن   به   عهد   شباب

در  آن عهد  پیوسته  بودم  به  خویش

نشد  تار   و   پودم   همه  ریش ریش 

جوانی   فرازی  ست  بس   باشکوه

کهی در جوانی شود   همچو   کوه

در   آیینه ها    جستجو   می کند

به پاکی  ِ آنها  چه  خو  می کند

همه کار   او  جمله  میناگری ست

به رسم  و  به  آیین ِ  زیباگری ست

چو باغی ست  او  پر  گل و  پر  گیاه

همیشه  شود  جلوه گر  جلوه خواه

سرشتی ست زیبا و  پر  راز  و   رمز

پر  از  نکته ها   باشد و  پر  ز  طنز

به عرفان  ِ  خود  استوار است و  بس

گیاهی ست  روییده بی خار  و  خس

چو آب   ز لال   سر ِ  چشمه هاست

چو باران ، چه زیبا  و  چه  بی ریاست

چو برف است شفاف  و  رویش  سفید

چو  رعد است غرنده  و   پر  ز  شید

به   معراج  ِ هفت   آسمان  می رود

به بال    خیا ل ،  او   پران  می رود

سلیمان  عصر  و  زمان   خود  است

به  هر چیز می گردد  او  چیره دست

مدار ِ  جوان ، عشق و ، او عاشق است

به  عذرای  دوران ِ خود  وامق   است

سکوتش پر از حرف و بس  نکته هاست

شکست  ِ  سکوتش  چه  پر ماجراست

نمی گردد   او   نرم   با  حیله گر

نمی گیرد    او   گرم   با   فتنه گر

هواخواه ِ  هشیار ِ   آزادی  است

طرفدار    آیین    آبادی    است

در  این   های   و   هوی   بد آوازها

کجا    می رسد   در    بن     سازها

چه   پر خون   شده   این  دل   لاله ها

از   این    منظر   سبز   محتاله ها !

ز  دنیای   پر آهن   و   دود  و   دم

پدیدار   ناگشته   جز  پیچ  و   خم

همه   روز  و  شب  ناله   سر می دهم

به   نایم    نوای     دگر   می دهم

که   شاید  تو   ای ساقی   از  ره رسی

بر   احوال   این   لولیان   خود   رسی

درودی   فرستی  بر   این   باده نوش

بر  این  پیر  خمخانه ی  پرخروش

به  درمان  بکوشی   تو  بر  درد ِ  ما

حرارت   دهی  بر   تن   سرد ِ  ما

نشانی   بگیری   ز   جالیزها

سلامی   کنی    بر   شبآویزها

در  این  باغ  ،  گلها   همه  کاغذین

به  رنگ  و  به  شکل   دم   واپسین

ز شور و شعف ، گشته ام  بس تهی

نبینم  دگر   شوکت   و   فرهی

خدایا   مرا   در    ره    " مصطفی "

گدایم   نما   با    دم   " مرتضی "

چو   آیینه ام  پاک  کن    از  غبار

که   گردیده ام   تار ،  بس  تار ، تار

بیا   ساقی   بر   درگه   ذوالجلال

به  زاری   نشینیم   با   سوز  و حال

که  تا    دست   یابیم   بر   ذکر   هو

چه  شد  حاصل   ما   از   این  گفتگو

چو  عاشق  بگردیم  و  رسوا  شویم

" هوالحق "  بگوییم   و   بینا   شویم

بیاور    برایم    تو   بی گفتگو

شرابی  ز  خمخانه ی دهر  او

بپرداز   ما   را    به    این    باده اش

چنان  کن   که    گردیم    افتاده اش

چو   افتاده   باشیم    بر   درگه اش

ببینیم   رخسار  همچون   مه اش

به  وهم  و  به  پندار  و  ظن  و گمان

کجا  ره   توان   برد  بر   جان  ِ   جان

به  عشق   ار   توانی   پدیدار  فهم

که بی عشق باشد  جهان   تو   وهم

بیا ساقی امشب  دو  عاشق  شویم

و  از  قید    هستی   بیا    وا رهیم

دو  بالی   زنیم   از   برای   عبور

از   این   مرز   بسته   برای  حضور

در   این   آسمان  جای  پرواز نیست

در این کهکشان ، هیچ دمساز نیست

هوایی  بیاور   چو    صبح     بهار

هوایی  که   دل   تازه   گردد  به  کار

بیا  خسته جان   را   تو   کودک  مآب

نشانی   ده    از    تابش    آفتاب

بیا    ساقی   پایان    ما  را  ببین

رگ و ریشه ی جان ما را ببین (۴۵۰)     بخش پایانی ( نازک اندیش )