درون ِ پیله ای پروانه می گفت

بباید دست از ویرانه ام شست

بباید سُفت این دیوارِ  پیله

به سعی و کوشش و با مکر و حیله

سرم اندیشه ی  پرواز دارد

دلم طناز و صدها ناز دارد

تکاپویی چنان بسیار میکرد

هوای دلبر و دلدار میکرد

نمی جست او ره ِ بالا بلندی

از آن پیله به اوج ِ سربلندی

در آنجا زیرکی با دیده ی دل

نظر میکرد بر پروانه خوشگل

که پروانه نمی یابد رهایی

دری دیگر بباید زد کماهی

به دست ِ زیرک ِهوشیار و سرمست

جدارِ پیله را مستانه بشکست

برون آمد ز پیله آن هواخواه

به روی خاک می جست او ره و راه

نه پروازی نه اوجی نه بلندی

تو گویی اوفتاده در کمندی

بگفتش زیرک ِ بیدارِ مقبل

چرا افتاده ای تو در بن ِ گِل

بگفتا سعی ِ من در پیله دیدی

صدایم را به دل تو خوش شنیدی

تو رازِ آفرینش را ندانی

بر این منظر فقط تو دیده بانی

توان ِ پرش و پرواز سعی است

بجز این مابقی خود نفی ِ نفی است

تلاش و سعی ِ من ایجاد ِ پرواز

نماید با عناصر خوب انباز

تو راه ِ جد و جهد ِ من ببستی

تو مینای عناصر را شکستی

درون ِ پرده های آفرینش

هزاران نغمه باشد بهرِ  بینش

من اکنون ناتوانم از پریدن

نشاید هم به آن بالا رسیدن

چرا ؟ چون سعی ِ من بیهوده کردی

دگر با کس مکن اینگونه مردی

محبت گاه چون زهرِ هلاهل

کشد آنرا که میلت هست مایل

برای عاشقی باید خطر کرد

از این بیهوده بودنها حذر کرد

طبیعت بر وفاق است ای برادر

بدست آور معانی را برابر

بخوان اوراق ِ آن با دیده ی دل

برون آور تو خود را از بن ِ گِل

تو خود پروانه ای در پیله دانی

به سعی ِ خود برون آ  ار توانی