( عروج )
رسیدم بر مراد ِ دل به یمن ِ دولت ِ قرآن
به مصداق ِ " الم نشرح " به حکم ِ داورِ سبحان
چو بر اوج و بلندای ِ نظر اشراف بنمایی
فرود آیی ز خودبینی ، که نبود جز خط ِ بطلان
کجا پرواز بنماید مگس چون بال بگشاید
به شاهینی گزین پر ، تا ببینی شوکت ِ سلطان
فلک تسخیرِ آدم شد ز سرحد ِ ملک برتر
ز " سبحان الذی اسری " به عرش ِ صاحب ِ فرقان
شکوفایی و زیبایی و رعنایی و شیدایی
نیابی بعد از این جانا مگر با خواندن ِ قرآن
دلیل ِ راه او باشد در این ظلمت سرای دهر
بیاور مدعی ، اثبات کن چیزی جز این برهان
طبیعت بطن و ما همچون جنینی در میان ِ آن
چرا خونخواره میگردیم چون خون خورده در زهدان
مدارِ عشق را با مرکزِ حق جستجو بنما
چو پرگاری که میگردد بگرد ِ نقطه ی میدان
در این وادی ِ حیرانی و سرگردانی ِ گردون
بیابانی شدم سرگشته ام چون موسی ِ عمران
عصایی ، کوله باری و بیابانی و تاریکی
تویی آن روشنایی بخش ِ ما زآغاز تا پایان
الهی پیش از این چون رخ نمودی بر من ِ مسکین
زمین گیرم مکن از ما گرفتی عهد و یک پیمان
من آن کنعانیم کاندر فراق ِ یار می گریم
زلیخای طبیعت یوسف ام را کرده در زندان
منم آن کودک ِ ساده دل ِ گریان ِ بازیگوش
که ره گم کرده ام در کوچه های شهر این و آن
چو " روشنگر " خوشم ، دل بر مرام ِ مردمان بستم
و " لا تجعل مع اللهِ الهاً ءاخر" ای انسان
نويسنده : روشنگر
