( محفل انس )

محفل ِ انس است و زنگار از دل ِ آیینه ها شد

بر بساط ِ عیش و مستی خود پرستیها زما شد

پایکوبی کن برقص آ  در پس ِ این پرده ها بین

سازِ خوش آهنگ ِ هستی بخش با ما همنوا شد

خاطرِ افسرده چون گل از نسیم ِ آرزویی

در نگارستان ِ بیرنگی شکفت ، از غم رها شد

آه و افسوس ای دریغ از خاطرات ِ تلخ و شیرین

آن غباری بود بر آیینه ی دل  با تو ، ها  شد

تا که دیدم عکس ِ رویت را به قاب ِ کهنه ی دل

بارِ دیگر قامتم از استواریها  دو تا شد

سجده ها کرد است "روشنگر" سحرگاهان الهی

تا رها گردیده از خود ، در تو یکباره فنا شد