به رنگ ِ سبز نظر کردم از کرانه ی صبح

به جلوه های پریشان ِ آشیانه ی صبح

نگاه ِ خسته در آیینه ی خیال بدید

طلوع ِ خستگی ام را به یک ترانه ی صبح

ز قاب ِ کهنه ی این خاطرات ِ تنهایی

هزار بار بپرسیدم از نشانه ی صبح

چو بی قرار نشستم به پای ساقه ی گل

به یک اشاره مرا برد تا جوانه ی  صبح

به باغ ِ حسن چو "روشنگر"ی  ز تاب مرو

که صبر و حوصله می بایدت به خانه ی صبح