در نیمروزِ عمر شنیدم شکایتی

فریادی از نهایت ِ یک بینهایتی

موجی ز اشک ِ حسرت و آهی به دل که داشت

چشم انتظارِ ساحل ِ آرام و راحتی

گفتم ستیز ، شکوه چرا میکنی که گفت

دریا دلم ز بحرِ محبت اشارتی

تا سینه ای نسوزد از اندوه ِ بی شمار

کِی ناله ای برآورد از نارضایتی

"روشنگر" از حکایت ِ او سخت شکوه کرد

پیش ِ خدای ِ خود که خدایا عنایتی