( زنجیری خاکی )
آدمی مضراب ِ خود را می زند بر سازِ خویش
کز درون ِ پرده ها شاید برآرد رازِ خویش
در گذارِ روزهای باد پای ِ زندگی
نغمه پردازیست با آهنگ و با آوازِ خویش
مرغ ِ دل را در هوای تیره ی وهم و خیال
میدهد پرواز تا گردد شکارِ بازِ خویش
چیست این افسانه ها بر صفحه ی پندارها
کیست این افسانه پرداز و فسون پردازِ خویش
کیست این زنجیری ِ خاکی که از فرط ِ جنون
روز و شب با آرزویی میشود دمسازِ خویش
نويسنده : روشنگر
