ای جرعه نوش ِ چشمه ی جوشان ِ آفتاب

تا آن زمان که با تو بسر می برم به خواب

بیداریم ترنم ِ آهنگ ِ کوی ِ توست

رویای من چو پرتوِ زیبای ماهتاب

گفتم بیا به میکده تغسیل ِ جان کنیم

در پای خم به ساغرِ  لبریزِ  از شراب

پاکیزه جان به مرتبه ی عشق می رسد

در کارگاه ِ تجربه ، با رمزِ  پیچ و تاب

گفتی که در کشاکش ِ ایام بوده ایم

پالوده گشته ایم در این کوره ی مذاب

" روشنگر " از سبوی تو خون می خورد مدام

جای شراب ، آه ، چو جان ِ پر التهاب