به یاد شمس
( تصنیف در مقام نوا )
خالی کنید و پر کنید
خود خویشتن پر دُر کنید
ای مردمان ای مردمان
از هم مرنجانید هم
در فکر این بیش و کم اید
یکروزه مهمان هم اید
ای مردمان ای مردمان
یک پیکر و جانید هم
افسانه ی این زندگی
دور است از پایندگی
این لحظه دریابید هان
این لحظه مهمانید هم
جور دگر امید را
در خویشتن خورشید را
در این فضای تیره گون
مانا بتابانید هم
زآغازها نقشی بماند
مرغ دلم افسانه خواند
آن نقش را ای مردمان
زآغاز پایانید هم
چون یک شب است و قیرگون
دنیای پر ریب و فسون
این ظلمت افسانه گون
دیگر بگردانید هم
بر دوک چرخان زمان
چون رشته پُر تاب ای امان
ای مردمان ای مردمان
چندان بتابانید هم ؟!
جام وجود خود تهی
از غیر او خالی بهی
در این فساد بی امان
خود جمله امکانید هم
هو هو کنان دیوانه ایم
هم ساغر و پیمانه ایم
این می ز ما بستان ز دی
با هم چو مستانید هم
نويسنده : روشنگر
|
