حالی نمانده است که گیرم نشان ِ دوست

حتی مجال ِ گفتن ِ شرح و بیان ِ دوست

در کهکشان ِ خاطره های جوانیم

صدها ستاره دیده ندیدم نشان ِ دوست

وهم و خیال ، خرمن ِعمرم به باد داد

کودک مآب بودم من در جهان ِ دوست

در جستجوی دوست تلف کردم عمرِ خویش

ای بیخبر ز درگه ِ خلد آشیان ِ دوست

بر درگهی که خاک ِ رهش کیمیا بود

سوگند یاد کرده ام آخر به جان ِ دوست

من رشته ی محبت ِ او پاره کی کنم

هستم همیشه بنده و در بند ِ آن ِ دوست

خاک ِ رهم که بر سرِ من پای می نهند

همچون غبارِ خاک ِ ره ِ آستان ِ دوست