آشفته ام به دورِ خوش ِ روزگارِ عمر

پایم به گِل نشسته در این گیر و دارِ عمر

روز و شبم به ناله و افغان گذشته است

سرگشته ام همیشه به لیل و نهارِ عمر

باد ِ خزان  وزید  به  گلزارِ زندگی

پرپر شدم چو غنچه ی گل در بهارِ عمر

جاریست سیل ِ اشک ِ من از دیده در نهان

غمگین نشسته ام به لب ِ جویبارِ عمر

در عالم ِ خیال سفر کرده می روم

شاید که تا رسم به صف ِ کارزارِ عمر

بارِ گران ِ تجربه بر دوش می کشم

پشتم خمیده گشته از این کوله بارِ عمر

پیکار می کنم که ظفر یابم عاقبت

با صبرِ خویش تا نشوم شرمسارِ عمر