( هوای بارانی )         

کودکانه می گریم در هوای بارانی

دل بهانه می گیرد عاشق است و می دانی

خاطرم بسی ابریست از زمانه دلتنگم

دیده ام چه می بارد از سرِ  پریشانی

در هوای تو این دل پر کشد شکارش کن

آب و دانه می خواهد ، بی قفس ، به ارزانی

درد ِ خویش را گفتم با تو تا شفا بخشی

ای طبیب ِ سنگین دل  کو دوا و درمانی

رخ ز ما مکن پنهان داد ِ ما بیا بستان

جان ِ ما مکن دیگر اینقدر گرانجانی

در هوای بارانی دل بهانه می گیرد

عاشق ِ تو می باشد آفتاب ِ کیهانی