در میکده ی عشق چنان مست و خرابیم

گویی ز کف ِ کوره برون آمده نابیم

در مجلس ِ عشاق به رقص آمده مستیم

دلباخته ی چنگ و دف و عود و ربابیم

خون ِ دل ِ ما باده ی این مجلسیان است

بیهوده مپندار که در بند ِ شرابیم

از مزرعه ی عشق اگر خوشه نچیدیم

سرگشته در این مزرعه افتاده چو آبیم

ما  در گذر ِ باد نیفتیم و نخیزیم

از باد و هوا دور و سرگرم ِ کتابیم

اندیشه هواخواه ِ همین جام  ِ بلور است

کز خمّ ِ معانی پر و در پیچش و تابیم

افروخته گردیده و استاده چو شمعیم

از پای نیفتاده و همسوی ِ شهابیم

از دست ِ قضا و قدرم نیست رهایی

تقدیر چنین بوده که ما بی خور و خوابیم

طوفان ِ بلا بر سر ِ این بحر ِ نگونسار

در چشم ِ تو جوریست که انگار سرابیم