( وصله ناجور )
بگِرد ِ خویش می چرخم چه می خواهم ببین آهم
چرا چون کودکی گریان و ره گم کرده در راهم
من و نازک خیالیهای کوی دلبران در سر
من و آغوش ِ دلداری که گیرم دامنش در بر
من از بیداری بی انتهای خویش رنجورم
و همچون وصله ای ناجور در ترکیب ِ ناجورم
بیا در پرده های شب نگر اوراق ِ هستی را
بیا بنگر ورای خلوت ِ مستور، مستی را
بیا در منزلی دیگر فرود آییم در بالا
که تا راهی بریم آخر در آن پیدای ناپیدا
بیا لب را فرو بندیم از بیهوده پر گفتن
در این ویرانه بس گنج است پنهان لایق ِ جستن
نويسنده : روشنگر
