دیریست ز صحبت ِ غیرِ  تو خسته ایم

در لاک ِ خود خزیده  ز بیگانه رسته ایم

دیوانه گشته ایم و به پیکارِ خویشتن

رفتیم و استوار قامت ِ خود را شکسته ایم

با قامت ِ خمیده کماندارِ دل شدیم

در قلعه ی   خیال ره ِ اندوه بسته ایم

نجوای ما چه بود به گوش ِ جهانیان

جز مهر و آشتی که به پایش نشسته ایم

افسوس و صد دریغ که نشنید کس ز ما

با این وجود لب ز سخن ما نبسته ایم

بر آستان ِ مهرِ  تو خاک ِ رهت شدیم

پیوند ِ خویش با همه کس ما گسسته ایم