تنها تویی که در دل ِ من جا گرفته ای

در جان ِ من تو حرمت ِ والا گرفته ای

عاشق شدم به عطرِ دل انگیزِ خوی تو

لطف و صفا ز محفل ِ گلها گرفته ای

سیر و سفر به صحبت ِ شیوای تو خوش است

شورِ سخن ز بلبل ِ شیدا گرفته ای

رفتی تو از برم و نماندی که گویمت

صبر و قرارِ دل ، تو که از ما گرفته ای

از دل نمی روی تو که در خاطرِ منی

این آشیانه را تو فریبا گرفته ای

من لاله ای به دامن ِ صحرا نشسته ام

تو لاله را ز دامن ِ صحرا گرفته ای

خون می خورم  به جام ِ دل از دست ِ روزگار

در این دیار ، چونکه در آن پا گرفته ای !!

دردانه  گوهری به صدف پروریده ام

یک گوهری تو از دل ِ دریا گرفته ای

شیدای آن معانی ِ ژرفم که گفته ای

قالب تهی نموده و معنا گرفته ای

درمان ِ درد بودی و رفتی تو ای دریغ

از کِی چنین طریق ِ مداوا گرفته ای

" روشنگر" این حکایت ِ شیرین ِعشق را

افسانه اش بخوان که ز دنیا گرفته ای