پای ما لنگ و راه طولانیست

و هوا هم عجیب طوفانیست

سینه ام مدفن حکایتهاست

و دهانم  پر از شکایتهاست

آنکه آشفته نیست انسان نیست

جان ِ آسوده  جان ِ جانان نیست

تارهایی گسسته از پودیم

رفته از یادها ، که ما بودیم

از رمق رفته جسم ِ بی جانیم

زیرِ  پتک ایم و همچو سندانیم

مهر بر لب نهاده خاموشیم

از درون همچو دیگ می جوشیم

ماه  شب وه چه سخت دلگیر است

کافتاب از چه رو زمین گیر است

این زمان هر که هر چه می آرد

در دلم بذر کینه می کارد

چون ره آورد عافیت سوز است

دشمن ما و عید نوروز است

باغ در سوک ِ بلبلان دیروز

شد پریشان و گشت هستی سوز

برگ و بار درخت بار آور

ریخت آخر برای این باور

چون زمستان سرد در راه است

آسمان تیره گشته از آه است

عقل درمانده و علیل شده

خوار گردیده و ذلیل شده

لاف ها و گزافه ها افزون

بر زبانها چه رفته از افیون

روح سرگشته از عناد و ستیز

بخت برگشته ایست بحث انگیز

پرتو شبچراغ سیمین فام

تیره گردیده بر لب این بام

آسمان هم عجیب بیرنگ است

با زمین گوئیا که در جنگ است

گر زبان آوریم و خوش حرکات

مامن ماست عالم سکرات

می ستیزم که بخت رام شود

اهرمن بسته  و به دام شود

نور امید پرتو افشان است

چهره ی آفتاب خندان است