(2)

ساقی و ساغر و سکوت و سماع

پرتو ذات حق ببین چو شعاع

آفتابیست در تو می تابد

از تو جز روشنی چه می خواهد

روشن از عشق باش و بازیگوش

تا توانی تو شهد عشق بنوش

زندگی یک دم است و دمسازیست

در حقیقت شبیه یک بازیست

عشقبازیست کار هر دو جهان

کارِ بی عشق کارِ  بی بنیان

چونکه آن دلبر پریزاده

و ز قید و ز بند آزاده

سخن از عشق گفت و از مهمان

و چه ناگفته کرد شرح و بیان

آنکه او بی حضورِ  جسم ز گور

همچو بادی وزید بی دستور

گفتش ای وای ِ من چه گفتی تو

راز سر بسته را بگفتی تو

جسم ِ بیجان من بر ِ خاک است

جان ِ بی جسم من بر افلاک است

آنچه گفتی ز عشق و از مستی

بود در جسم و جان به  تردستی

هر دو ترکیب ِ آسمانی بود

هر دو صورتگرِ معانی بود

هر دو تلفیق و یک اثر بودند

هر دو با هم چه پر ثمر بودند

جان به پیوند ِ جسم بر این خاک

همچو آن شیره ایست در رگ ِ تاک

جسم تاک است و شیره ی او جان

مستی در جسم و جان او پنهان

میهمان ناگزیر از مستی ست

کار او در جهان به تردستی ست

جان چو از جسم ِ خود جدا گردید

چه شود حاصلی ز گفت و شنید

برزخی میشود به گورستان

جان ِ بی جسم ِ خویش سرگردان

عشق در برزخ ِ چنین جانی

همچو بادی ست در نیستانی

در نیستان چو می دمد در نی

ناله ای ناشنیده کس از وی

چون نی از نیستان جدا گردد

خالی از کبر و کبریا گردد

چون دمی در وجود ِ این خالی

به هنر می رسد به یک حالی

کز نیستان حکایتی دلگیر

میکند آن نی از دم ِ آن پیر  

حال ، من آن نی ِ نیستانم

برزخی گشته و پشیمانم

هر چه گویی تو ، من پر از خویشم

از سرانجام ِ خویش دل ریشم

جسم من خاک بود و جان مهمان

جان صدا بود و او چو کوهستان

جان ِ بی جسم و جسم ِ بیجان چیست

هر چه باشد نه این و نه آن نیست

یاد ِ آن روزگار ِ مستیها

ای خوشا آن بلند و پستیها

یاد باد آن زمان ِ شورانگیز

زندگی کردن و هزاران چیز

خوشتر از آن زمان مجال نبود

میوه ی عشق ِ ما که کال نبود

جسم و جانم دو متحد بودند

هر دو در کار ِ خود به جد بودند

هر دو در کار ِ عشق و مستیها

بیخبر از بلند و پستیها

منزلم در بهار و تابستان

باغ بود و کنار ِ آن بوستان

بلبل ِ باغ و بوستان بودم

مجلس آرای دوستان بودم

در نگاهم افق طلایی بود

رنگ ِ خورشید  کهربایی بود

دلبرم از قبیله ی عشاق

بود نامش جمیله ی عشاق

عاشق ِ فتنه های او بودم

چونکه در عشق ، فتنه جو بودم

در سرم شور و حال ِ حال پرست

در دلم میل ِ آن جمال پرست

عاشق ِ بزم ِ شمع و پروانه

ساقی ِ باده های مستانه

یاد ِ آن میگسار و مستی ِ او

چند روزی چه بود هستی ِ او

یاد ِ آن نعره های مستانه

که زدم در هوای  میخانه

عشق آخر بسوخت خرمن ِ ما

آتش ِ او گرفت دامن ِ ما

عشق ، خود یک صدای روحانیست

جسم باید که بشنود فانیست  

عشق ٬ آخر تو برده ای یا من

من ندانم تو مرده ای یا من

من رسیدم به خاک ِ گورستان

وه کجا شد بهار و تابستان

هر چه گفتی نمای وهم انگیز

شد برایم تداعی ِ یک چیز

وه ٬ برایش چه رنجها بردم

غم و اندوه ِ بی امان خوردم

کاش من آن زمان که بر این خاک

از بهشت آمدم شدم چالاک

لحظه ای بر فراز و گاه ِ نشیب

میشدم آگه از فراق ِ حبیب

عشق در پاسخش به جوش آمد

موج ِ دریا  چه  پرخروش آمد

گفتش ای جوهر ِ ملال انگیز

ای که با من شدی خیال انگیز

تو شدی خود اسیر ِ یک سایه

چند روزی به نزد ِ همسایه

خیره گشتی تو خود  در آیینه

با قبا و عبای  پشمینه

عارف ِ خط و خال ِ  وهم آلود

بر بلندای خاک کِی آسود

روز چون می شود چه دلگیر است

در پس ِ پرده شب فراگیر است

خیره ی ماهتاب ِ اندر آب

راست کِی بیند او مگر  پُر تاب

عشق در جسم ِ خاک پنهان نیست

میزبان خاک و عشق مهمان نیست

عشق خود جلوه ی خداوند است

جلوه در جلوه ها چه پابند است

جلوه بر آب و خاک او دارد

جوهری پاک ِ پاک او دارد

آنچه با جسم و جان تو می دیدی

آنچه با گوش ِ جان تو بشنیدی

صبح ِ روشن ، شب ِ زمستانی

آسمان ، ماه ِ آن بیابانی

گل و گلزار و آن سپیده ی صبح

شبنم و باغ ِ آرمیده ی صبح

آن نگاه ِ خمار ِ دلبر ِ تو

پیچ و تاب ِ قشنگ ِ همسر ِ تو

رقص ِ پروانه ها به دور ِ حباب

آتشین عشق های دور ِ شباب

همه آن گرمی و حرارت ِ عشق

همه آن نرمی و مرارت ِ عشق

جلوه ی آب در سرابی بود

جلوه ی خواب ِ خواب ِ خوابی بود

جلوه در جلوه ها پدید  شده

جلوه ی ناب ناپدید شده

چشم ِ جان باز و دل خطا میکرد

جسم و جان بی خبر صفا میکرد

بند بر پای دل نهادی تو

پای در لای و گِل نهادی تو

خیره ی زلف ِ تابدار شدی

عاشق ِ لعل ِ آبدار شدی

بر لب ِ جویبار  و آب ِ روان

بنشستی همیشه  پر نوسان

عکسی از آفتاب می دیدی

نقشی از ماهتاب می دیدی

منظر ِ چشم ِ دل غبار آلود

لحظه ای دل در آن نمی آسود

فارغ  از قیل و قال کِی بودی

تو بگو اهل ِ حال کِی بودی

این جهان عکس ِ روی آن ساقی ست

عکس در قاب ِ عکس کِی باقی ست

فصل ِ پاییز و زرد چهره ی او

گفت با تو  چه کرد چهره ی او

آن زمستان و برف ِ سنگینش

در پس ِ پرده کرد رنگینش

از پس ِ پرده ها بهار آمد

ناگهان ناله های زار آمد

ناله ی عندلیب ِ عاشق وش

ناله ای از دهان ِ پر آتش

در گذرگاه ِ تنگ ِ تابستان

تو رسیدی به فکر ِ گورستان  

برف ِ پیری نشست بر سر ِ تو

قامتش هم شکست همسر ِ تو

چونکه از عشق سایه ای دیدی

از نِی و نای ناله بشنیدی

گفت آن جان ِ برزخی با سوز

که چه خوش بود خواب ِ آن دیروز

سایه ساری ز فصل ِ عشق و جنون

قصه ای پر فسانه و افسون

فصلهای خوش ِ جوانی و شور

جان رها گشته بود بی دستور

هر چه بود از حقیقت و چه مجاز

بود درجان ِ ما بسی آواز

ماهتاب ِ خوش ِ شکسته در آب

آن خیالات ِ خوب ِ همچو سراب

آگه از قیل و قال کِی بودیم

فارغ از شور و حال کِی بودیم

در تکاپو و جستجو هر روز

آتشی شعله ور جهان افروز

بود در جان ِ ما شرار آور

بهتر از آفتاب  در خاور

زندگی خوب و دلفریب که بود

جان ِ ما خسته از شکیب نبود

در نظر گاه ِ چشم ِ ما ساقی

باده میریخت زان مِی ِ باقی

دم به دم از شراب ِ مرد افکن

مست میکرد او به رسم ِ کهن

مست و هشیار هر دو بازیگوش

هر دو در راه ِ زندگی پر کوش

روز و شب پایبند ِ فکر و خیال

صید ِ اندیشه های بکر ِ محال

خیره در جان ِ روشنی افروز

خیره در دود ِ آتش ِ پر سوز

عقل درمانده بود در فهم اش

جسم و جان بسته بود در وهم اش

مرزها بسته بود وقت ِ عبور

در تماشای چشم ِ ما از دور

خیره ی زلف ِ تابدار که بود

عاشق ِ لعل ِ آبدار که بود

آنکه در پیچ و تاب ِ این افسون

بود در گیر و دار و شد مجنون

لیلی آن پرده پوش ِ شیرین کار

در پس ِ پرده بود و برد قرار

جان ِ ما هم در اهتزاز که بود

روز و شب از فراق کِی آسود

گوش ِ جان از صدای آن دف و نِی

هر چه خود می شنید پی در پی

در مقامات ِ شور و شیدایی

شرح میداد خود به تنهایی

سینه آتش گرفته از دم ِ وی

سوز ِ آتش برون شد از دم ِ نِی

مطرب ِ عشق ناله سر میداد

ناله در جان ِ ما چه شد ، فریاد

آن صداها ز سوزهای درون

آتش افروخت در جهان ِ برون

راستی سایه بود و تصویری

یا ره آورد ِ عقل و تدبیری

ای خداوند ِ سوز ِ تنهایی

ای که خود لحظه ای تو با مایی

از چه رو با حجاب گشتی تو

رهرو ِ پیچ و تاب گشتی تو

شانه بر زلف ِ تابدار بزن

بوسه بر لعل ِ آبدار بزن

چهره بنما دمی فراز نگر

لحظه ای شکل ِ رمز و راز نگر

مجلس آرا تو ساقی ِ مِی نوش

نیش بر ما مزن بیا ای نوش

پرده بردار و رخ نما ز نقاب

تا کِی این عکس ماند اندر قاب

قاب ِ دل بی قرار و لرزان است

دلبری در جهان چه ارزان است

ادامه دارد ...