( مهمان خاک )

     ( 4 )

میهمان جان ِ خویش پیدا کرد

دور از جسم ِ خود هویدا کرد

هر چه میگفت با خودش گفته

عشق در جان بدید بنهفته

همچو تصویر ِ منعکس در آب

صورتی برزخی پدید به خواب

اشتیاقی اصیل در جانش

روح ِ پاکیزه ای در انبانش

صورتی بی مثال و بی مانند

برق ِ بنهفته ای در این آوند

ناله ای در سکوت ِ تار و سه تار

اندوهی در غبار ِ یک شب ِ تار

خواب ِ شیرین ِ یک سحرگاهی

آتشی شعله ور ز یک آهی

موجی از جوشش و خروش ِ نگاه

رعدی از آسمان و ابر ِ پگاه

لرزش ِ ساقه ای به باد ِ خزان

ناله ی مرغکی به وقت ِ اذان

شبنمی پر طراوت از لب ِ گل

همرهی با نسیم ِ ساز و دهل

کبکی از دشت ِ پر ز برف  سپید

جلوه ای ناگهان ز روز ِ نوید

آفتابی به کنج ِ تاریکی

مویی از منتهی ِ باریکی

صوتی از دورها پدید شده

صورتی تیره ، گاه شید شده

وهم ِ باریک ِ پای پیمانه

ساقی ِ نیک نفس ِ میخانه

جلوه ی آفتاب ِ سینه ی چاه

کشش ِ پر فروغ ِ ناله و آه

درد ِ آرامبخش ِ وقت ِ سحر

کاهش ِ درد ، آه ، وقت ِ ثمر

نور ِ خورشید ِ مست ِ جرعه شناس

جانب ِ خم ِ مِی که دارد پاس

برملا گشته ای ز طاق ِ سپهر

آفتابی که کیش ِ اوست به مهر

شهدی از برگ ِ گل چکیده بر آب

آبی از تیرگی رهیده حباب

نقش ِ ناموس ِ این طبیعت ِ خاک

گشته از هست و نیست در دل  پاک

میهمان عشق را بدید چنین

در درون مانده بود خیره ی این

وصف ِ احساس ِ عشق آسان نیست

هر که این نشنود مسلمان نیست

میهمان در گذر ز گورستان

خویش را مرده دید این انسان

جسم ِ خود را ز هم چه پاشیده

متلاشی بدید و گندیده

آنکه در منتهای زیبایی

بود او هم بلند و رعنایی

حال ، او سر بزیر ِ خاک شده

پیرهن پاره ، چاک چاک شده

تن قفس بود و مرغ ِ شیدایی

گشت آزاد او ز تنهایی

بال و پر بسته بود وقت ِ اذان

باغ نادیده بود و یک بوستان

در تکاپوی آب و دانه که بود

بی تقلای عشق ، او نغنود

عشق را با نگاه ِ نازک بین

هرگز این میهمان ندید چنین

چشم ِ سر جز هوس ندید ، چه دید

مویی از آن میانه گشت پدید

میل و احساس پایبند ِ خیال

نارسیده بچید میوه ی کال

بَدَل ِ عشق در نظر ، گاهی

کوه را میکند چو یک کاهی

چشم ِ احول خطا چو می بیند

بر خطا آنچه نیست می چیند

یادش آمد که چشمِ بسته بدید

هر چه او دیده بود خسته بدید

میهمان خاطرات ِ خود را پاک

یاد آورده بود اندوهناک

عکس ِ خود را در آینه چو بدید

از خود و خویشتن چنین پرسید

انتظاری کشیده هیچ به عمر ؟!

لحظه ای او دمیده هیچ به عمر ؟!

سخنی هیچ گفته به مهر

اندوهی هیچ رفته به مهر

پاسی از شب نشسته او گاهی

در تب و تاب ِ جان ِ آگاهی

در شفق خیره گشته او به غروب

که ببیند نمای این بد و خوب

رفته در منتهای خاموشی

محو ِ او گشته وقت ِ مدهوشی

لحظه ای پای ساقه ی گل

مست گردیده است او بی مُل

بر بلندای بام او دید است

مرغکی را به دام  او دید است

وزش ِ باد را به چشم ِ درون

دیده است او به سِحر و صد افسون

برف و باران و رعد و برق ِ سپهر

هیچ او دیده ، او به دیده ی مهر

آفتابی اسیر ِ تاریکی

هیچ او دیده گاه ِ باریکی

دانه ای در دلش نروئیده

در جوانی گلی نبوئیده !

آه و افسوس عمر ، رفته به باد

غفلت از خویش و نفس ِ نیک نهاد

غافل از عشق بود این مهمان

جان صدف بود و عشق گوهر ، دان

موج ِ دریای  پر خروش ِ درون

زورق ِ او شکست و گشت زبون

ساحلِ آرام دید و دریا را

همه بازیچه دید دنیا را

در ترازوی عقل و سنجش ِ او

چه سبک بود  قدرِ رنجش ِ او

کاش او عاشقانه تر می مرد

کاش در کار ِ دل  دلی می برد

کاش در کارگاه ِ وهم و خیال

پای تا سر اسیر ِ وزر و وبال

او نمیشد به قید ِ قرعه شکار

در پس ِ پرده صید ِ هر بدکار

سکه ی قلب ِ کارگاه ِ همه

نامور گشته است پیش ِ رمه

کار ِ دنیای دون  بد آوازیست

و صداها همه صداسازیست

با سلیمان ِ عشق ، بلقیس است

در تکاپوی عشق ، چون ویس است

عشق در منجلاب ِ این پیوند

مرغ ِ پر بسته ایست خود در بند

این خیالات ِ خام و این اوهام

وصف ِ این پخته نیست در خور ِ خام

گوی ِ این عرصه ی فراخ  چرا

گشته بازیچه ای بدست ِ قضا

در پس ِ پرده چیست این بازی

نه ز پایان اثر نه آغازی

میهمان چند روزه در بر خاک

چون گل افسرده گشت و اندوهناک

چهره ی عشق بی حجاب چو دید

از خود و خویشتن چه زود رمید

چون غزال ِ گریز پای سبک

زآتش ِ خشم ِ خویش گشت خنک

آه ای جان ِ خسته ی دیرین

تو رها گشته ای ز دست ِ زمین

گوی ِ سرگشته ایست سرگردان

این زمین بر مدار ِ خویش ، بدان

ذره ای در غبار ِ وهم و خیال

لحظه دریاب ، نیست هیچ مجال

در سراشیب ِ عمر ِ رفته چه باک

سینه ای داری آه ، آتشناک

اشک ِ اندیشه های کیهانی

اشک ِ عشق است هیچ می دانی

ناوک ِ عشق ِ دلبران تیز است

از ازل طبع ِ عشق خونریز است

در جهان پاسدار ِ مهر و وفا

خوی ِ عشق است و نیست دست ِ قضا

اشک ِ عاشق چو شبنم ِ سحریست

بر گل ِ چهره  آفتاب ِ تریست

آه مهمان ِ خاک میداند

که بر این عرصه هم نمی ماند

آه مهمان ِ خاک بیدار است

همره ِ عشق  تا ابد تار است

در سکوت ِ شب و ترنم ِ باد

با خود و خویشتن زند فریاد

" درد عشقی کشیده ام که مپرس

زهر هجری چشیده ام که مپرس "

این زیان دیده کیست بر این خاک

که مقامی گرفته اندوهناک

در پس ِ پرده های ساز ِ درون

نغمه ها خوش ترنم و افزون

روز چون میشود چه دلگیر است

در پس ِ پرده شب فراگیر است

آه مهمان ِ خاک آگاه است

چابکی اوفتاده در چاه است

عشق ، ناموس ِ میهمان گشته

دردسر ساز ِ بی امان گشته

گیسوی ماهتاب ِ سیمین فام

زابتدا اوفتاده او در دام

آه مهمان ِ خاک در بند است

بخدا یک جهان ِ لبخند است

عشق و لبخند و مهر ِ روز افزون

بر لب ِ اوست ، آه ، این مجنون

سحر و جادوی آفتاب ِ جمال

شاخص ِ بی بدیل ِ راه ِ کمال

جلوه ی پر شتاب ِ وهم انگیز

دردسر ساز ِ خوب ِ آتشخیز

پرتو ِ ماندگارِ  در لبخند

شهد و اکسیر ِ ناب ِ در پیوند

دانه ی خرد ِ در حجاب ِ زمین

برگ ِ زرین ِ شاخسار ِ برین

راه ، در بطن ِ خاک برده به دل

جان ِ یک آفتاب داده به گِل

اطلس ِ یک جهان ِ پر تب و تاب

قطره ای سرفراز گشته حباب

حلقه ی اتصال ِ بود و نبود

و زیان دیده برده ای  پر سود

قامت ِ موج ِ بحر ِ پیدایش

ارتفاع ِ بلند ِ فرسایش

پرنیان بالشی عجین ِ کلوخ

طاق ِ ایوان ِ کاخ ِ گشته چو کوخ

شهد ِ تلخی به کام ِ عیاران

زهر ِ شیرین ِ دام ِ هوشیاران

در حجاب و نقاب رفته  ز  یاد

مزرع ِ سبز ِ خویشتن آباد !!

ای خبردار ِ کوچه ی خاموش

ای تو هوشیار ِ دم به دم بیهوش

فارغ از عشق کِی خبر دارد

بیخبر پس خبر نمی آرد

لحظه ای بی خبر شتاب آور

می رسی بر مقام ِ یک باور

باور ِ جان  بهار ِ سبز ِ دل است

جان ِ بی باور، آه ، آب و گِل است

سبزه در سبزه زار ِ عشق آباد

روحپرور چو آب ِ رکناباد

روح ِ سرگشته ایست رنج آور

که بر این باور است و آن باور

نخ نمایی به عقل و دانش ِ پیر

دربدر گشته ای به دست ِ ضمیر

ره برد او به گور و گورستان

نشناسد ترنم ِ باران

و تو مهمان ِ خاک میدانی

در برِ میزبان مسلمانی

بزم ِ آراسته به سبزه ی خاک

شیره ی  جانفزای در رگ ِ تاک

برگ و بار ِ درخت ِ بارآور

گوی ِ زرین و شعله ی خاور

ماهتاب ِ شب ِ سپهر و فلک

کهکشانی به صف کشیده ملک

فصل ِ بیدارباش ِ خوب ِ بهار

گردش ِ بی بدیل ِ لیل و نهار

خوان ِ گسترده ای که رنگارنگ

گشته بس  پر ترنم و آهنگ

بحر ِ مواج و ساحل ِ آرام

کشتی و بادبان به دستت رام

عنصر ِ بی شمار  جزءِ سیاه

رو سپید آمد است از بن ِ چاه

بزم ِ این میزبان و خاک ِ زمین

گشته با عشق ِ پاک با تو عجین

و تو مهمان ، ادیب ِ نام آور

مجلس آرای شرق ، در خاور

حرفی از شعر و شور و شیدایی

سخنی بر لبت به زیبایی

یوسفی اوفتاده  در چاهی

از خدا جان ِ من چه می خواهی

لطف ِ حق گر نباشد ای مجنون

اختیار از کفت رود بیرون

از زلیخای خویش در بندی

بی بدیلی تو ، شیره ی قندی

این محیله به آب و رنگ و لعاب

خویش را می برد به زیر ِ نقاب

دام در دست ِ اوست صیاد است

این محیله هماره شیاد است

مرغکی را به دام می گیرد

آهویی را به رام می گیرد

همه اطوار ِ عشق را دارد

این محیله ، به دل چه می کارد

پس ره آورد ِ این بده بستان

وحشت از گور و ترس ِ گورستان

چونکه بی جسم میشود مهمان

برزخی میشود به قبرستان

ذات ِ این گوهر ِ مذاب شده

در کف ِ کوره ، خویش ِ آب شده

میرسد بر مقام ِ این باور

که به جز عشق نیست  بار آور

عشق و ایثار آه ، رفته ز یاد

تا ابد با تو میکشم فریاد

جام ِ زرین ِ عشق بی  مِی  شد

فصل ِ خوب ِ بهار ِ ما دی شد

بخت و اقبال ِ روسیاه  ببین

همره ِ ننگ و نام ِ بی آئین

عقل و تدبیر ِ پیر ِ رمالان

گشته بی عشق ، دام ِ هوشیاران

میزبان خاک و در سکوت ِ سیاه

میهمان  روز  و شب  برآرد  آه

ای دریغا که عمر، زود گذشت

مرغ ِ پابند ِ دام ، سیر نگشت

ای پرستوی بال بگشاده

ای مهاجر به دام افتاده

ای تو سازِ شکسته  پر آهنگ

ای تو مضراب ِ تار ِ صدها چنگ

ای خمار ِ شب ِ چراغانی

ای خم ِ سر به مهر ِ زندانی

پرتو ِ عشق و آفتاب ِ درون

در پس ِ ابر و میل ِ روز افزون

رفته ، ای آفتاب زود بتاب

میهمانان خاک رفته به خواب

عشق در خواب نیست بیدار است

بر صلیب ِ هوس چو بر دار است

ای مسیحای بر صلیب شده

از بلندی به سوی شیب شده

این نهیب ِ سکوت ِ بیداریست

داروی خواب ِ ناز ِ بیماریست

بر بلندای آسمان ِ خیال

پر کشیدیم ، آه ، با یک بال

در سراپرده های عیاران

راز،  خود برملاست ای یاران

در سکوت ِ کویر، یک آهنگ

می نشیند به دل ، به شب با چنگ

میهمان مجلسی ست چون خاکیست

اهل ِ عشق است و عشق چالاکیست

رخوت از منجلاب می خیزد

چون به دریا نمی نمی ریزد

ادامه دارد ...