( 5 )

میهمان در میان ِ بهت و سکوت

تک و تنها میان ِ این برهوت

میرود تا کجا نه معلوم است

در دیاری که جمله معدوم است

چرخش ِ چرخ ِ نابکام ِ فلک

متن ِ طومار ِ اوست دست ِ ملک

کور ، در دست ِ اوست یک فانوس

برملا گشته است این ناموس

چند روزی سوار ِ چرخ ِ فلک

نشناسد حدود و حد ِ ملک

کودکی خنده رو که نادان است

چارپایی به زیر ِ پالان است

سر در آخور نهاده کِی داند

عندلیب از کجا چه میخواند

بلبل از باغ ِ عشق مجنون است

زاغ وش بر زباله مفتون است

این بد اندیش ِ روسیاه  ببین

با سپیدی چه زود گشته قرین

شعر ِ شیوای منجلاب نگر

در تکاپوی آب و تاب نگر

حرفی از ننگ و نام می آرد

در دل او بذرِ کینه میکارد

نرود او به کوی عیاران

نشناسد حدیث ِ سرداران

مرغ ِ باغی که شعله ور گشته است

در پی ِ دانه دربدر گشته است

آه ، این چشمه سار خشکید است

برق ِ خورشید ، آه ، تهدید است

بحر ِ مواج ِ عشق آرام است

زورق ِ عاشقی چه ناکام است

میهمان در شب و سکوت ِ کویر

تشنه در ماسه زار گشته اسیر

تشنه ی  یک ترانه در مهتاب

گشته کرمی درون ِ یک مرداب

سایه ساری پدید گشته ، کجاست

هر چه بشنید آه ، حرف و صداست

روح ِ سرگشته ایست نا آرام

که زبان درکشیده است بکام

ما و رویای دوش ، آه ، چه بود

جنگ ِ خونین و صلح ِ بود و نبود

وه چه بیگانه بود لعبت ِ ما

آشنا گفت و سوخت از تب ِ ما

او که طومار ِ عشق را بنوشت

دوزخی بود و اهل ِ خویش ، بهشت

دام ِ این میهمان چه رنگین است

مرغ ِ این دام  گرم ِ تمکین است

میزبان خاک بود و خاکستر

جرح و تعدیل کرد با نشتر

بختک ِ خواب ِ ناز ِ هوشیاران

از کجا میرسد به شب  یاران

روز چون منظری که  قیراندود

میرسد از ورای این شب زود

از تقلای خویش بیهوده

میهمان میشود چو آسوده

گوشه ای میخزد که پر دود است

دود اندود و دود اندود است

آه ، مهمان ِ خاک آگاه است

بر سریر ِ سپهر، او شاه است

شاه ِ بی تاج و تخت گشته اسیر

ناله ها دارد آه در بم و زیر

از تکاپو چه زود میماند

آیه ی یاس زود میخواند

راه ِ دالان ِ عشق باریک است

منظر ِ چشم ، آه ، تاریک است

با خیالات ِ خام و این اوهام

در شب ِ ماهتاب ِ سیمین فام

میهمان آگه از نهایت ِ خویش

شکوه ها دارد از بدایت ِ خویش

نردبام عشق بود و نیک نهاد

پای بر نردبام ِ عشق نهاد

از سمک تا سما که بالا رفت

میهمان آشیان ِ عنقا رفت

قله ی کوه ِ قاف ماوا کرد

خویش را هر چه بود پیدا کرد

چون درید او حجاب ِ رویا را

چهره ای زشت دید دنیا را

بازی ِ تخته نرد خوابی بود

جلوه ی این جهان سرابی بود

عشق چون جلوه ای شتاب انگیز

بود در این میانه رستاخیز

باغ و بستان و کوه و دشت و دمن

نغمه ی عندلیب و زاغ و زغن

بحر ِ مواج و ساحل ِ آرام

پرتو ِ آفتاب ِ زرین جام

شبنم ِ پر طراوت ِ سحری

کوچه باغ و شباب و خیره سری

جویبار ِ روان و دشت ِ فراخ

منظر ِ چشم و جلوه ی یک کاخ

پایکوبی و رقص ِ دور ِ شباب

شعر و آواز و عود و چنگ و رباب

خلوت و خلسه ی شراب زده

چهره ی دلفریب ِ پاک و آب زده    

بازی ِ کودکان و چرخ ِ فلک

خاطراتی که در نهان شد حک

ساقی و ساغر و سکوت و سماع

شمع و پروانه ها و رقص ِ شعاع

مجلس ِ لوتیان و شهد و شراب

شرح ِ یک داستان ِ پر تب و تاب

قصه ای بود ، آه ، شورانگیز

لمحه ای در سراچه  دستاویز

معرفت این درخت ِ بارآور

سدره المنتهای ِ در باور

رسته در باغ ِ دل به زیبایی

کهکشانیست دل به شیدایی

میوه ی این درخت چونکه رسید

چید این میوه را و هر که چشید

دردها رخنه ها به جانش کرد

کشته بر دار و بی امانش کرد

با تب و درد ِ بس ملال آور

میرسد بر مقام ِ این باور

که جهان پرتو ِ سرابی بود

ساغر ِ خالی از شرابی بود

فهم ِ معنا نکرد هیچ کسی

غرقه در موج ِ بحر همچو خسی

آنچه فهمیدنیست سرگرمیست

و نمایی ز گرمی و نرمیست

مرغکی در شکاف ِ دیواری

لانه میسازد او ز ناچاری

باغ و بستان به دید ِ رویا بین

منظر ِ چشم ِ مرغِ  زیبا بین

آنچه ناید به دست پیش ِ خیال

کار ِ سرگرمی است در همه حال

صورتی اوفتاده بر آبیم

خواب ِ خوابیم و رشته می تابیم

میهمانیم و مجلس ِ رویاست

میزبان خاک ِ تیره ی دنیاست

محفل ِ انس وقت ِ بیداریست

دارویی در شفای بیماریست

عشق در راستای وهم و خیال

ساربانیست چابک و سر حال

اهل ِ این کاروان که در خوابند

عاشقان دلبرانه در تابند

تابش ِ آفتاب ِ عشق ببین

در بیابان سراب ِ عشق مبین

نازنین دلبری به چنگ آور

تا رسی بر مقام ِ این باور

شهد ِ عشق آن شراب ِ روحانیست

گر ننوشی تو هستی ات فانیست

چونکه ادراک ِ عشق بیچون است

دام ِ لیلی به راه ِ مجنون است

لیلی ، این دلفریب ِ شیرین کار

در ره ِ عشق میکشد بر دار

عقل و تدبیر در نظربازیست

مانع ِعشق نیست ، طنازیست

میهمان دل به عشق گر بندد

او بر احوال ِ دیگرش خندد

عشق در بند ِ فهم نیست چه باک

گر بنوشی همیشه شیره ی تاک

عیش ِ این چند روزه پاس بدار

گر در آخر روی به چوبه ی دار

خاک بودیم و خاک بر باد است

زندگی بی اساس و بنیاد است

هر چه ما می کشیم در برِ دوست

لاجرم زین میانه پاسخگوست

گر بهشتی و دوزخی باشد

بعد از این یا که برزخی باشد

دور ِ این باطل و تسلسل ِ دوست

هر چه باشد بنزد ِ ما نیکوست

گردشی بر مدار ِ عشق بپاست

مهر ِ تایید خورده گرچه خطاست

در بیابان ِ عشق مجنونیم

لاله ای داغدار و پر خونیم

لب فرو بسته ایم و چشم براه

منتظر مانده ایم و لطف ِ الاه

تا چه تقدیر میکند این دوست

" هرچه از دوست میرسد نیکوست "   

قامت ِ دوست در نظر آور

ای به محراب ِ عشق بارآور

تاری از موی دوست زنجیر است

دل به زنجیرِ دوست نخجیر است

رمزِ این جاودانه آب و حیات

در جهان بوده است در ظلمات

عاشقان در میان ِ تاریکی

ره نمودند سوی باریکی

یوسف ِ اوفتاده در بُن ِ چاه

بر سریرِ فلک رسید  به ماه

بر سریرِ فلک چو عشق بدید

گشت او آفتاب ِ صبح ِ نوید

میهمان عاشقانه در بند است

محوِ عشق است و عشق پیوند است

زابتدا از که میگرفت نوید

جمله فرمان ِ عشق ٬ از که شنید ؟

نطفه ی  بی بدیل ِ بطن ِ وجود

زابتدا او نهاد سر به سجود

از ازل بند ِ درک و فهم نبود

چون به عشق او رسید او نغنود

لب فرو بست و راه را پیمود

تا رسید او به لحظه ی موعود

سر به تسلیم ِ کردگارِ سپهر

داد او اختیارِ خویش به مهر

عشق ِ او رخنه ها به جانش کرد

کشته ی خویش و میهمانش کرد

عشق و مستی دو بادبان ِ وجود

کشتی ِ عقل را رهی بنمود

که در این بحرِ بیکرانه پدید

بجز از عشق نیست هیچ امید

عشق ِ این عاشق ِ بیابانگرد

در جهان ٬ خوب ِ من ٬ چها که نکرد

" عشق از اول چو سرکش و خونیست

پس گریزد هر آنکه بیرونیست "

اهل ِ خلوت به چشم ٬ آسان دید

عشق را زابتدا نمایان دید

سر به تسلیم ِ عشق چون بنهاد

دست و پا بسته او به دام افتاد

این جهان دام ِ توست ای مجنون

دام ِ لیلی ست دل شود پر خون

جبر ِ عشق از فراز ِ بام ِ فلک

میکشاند تو را به سوی ملک

میهمان در مقام ِ افلاکیست

در جهان ِ دل او به چالاکیست

اختیار از کفت رود بیرون

گر تو عاشق شوی چو آن مجنون

ای خوشا دام ِ عشق در این راه 

عشق من ٬ لا اله الا الله  

گنبدی نیلگون که بر سر ِ ماست

خوب چون بنگری تو پر ز خطاست

طاق ِ ایوان ِ کاخ ِ استبداد

نقش ِ برجسته ایست از بیداد

میهمان خاک و میزبان خاک است

اهرمن باد و باد چالاک است

پشه ای روزی از عدالت کیش

خواست از او علاج ِ این تشویش

باد چون می وزد چو طوفانی

میبرد تا عدم تو میدانی

شرح ِ این قصه را حکیم شنید

گفت هر دو به پیش ِ من آیید

پشه گفتا علاج ِ واقعه چیست

جای من با حضور ِ باد که نیست

نیست من میشوم چو باد آید

داد و فریاد ِ من چه یاد آید

میهمان پشه ایست در بر ِ باد

او کجا بایدش زند فریاد

آرزویی محال او دارد

لحظه ای بی مجال او دارد

اهرمن دشمن است و او بدخواه

از نهادش برآورد صد آه

میهمان در ستیز و جاودانه پدید

آیدش عاقبت برات ِ نوید

عشق چون میرسد به فریادش

کوه او میکند ، نه فرهادش

ور نه با این خرد به ناکامی

نبرد راه جز به یک دامی

ای خوشا عشق ِ آتشین ِ خنک

در برش بادها بگشته تنک

چشم ِ نازک خیال میبیند

آن کسی را که خوشه می چیند

چشم ِ آن دلبر ِ حرارت کیش

می برد در خفا تو را درویش

جلوه ها در سکوت و تنهایی

میکند در برت به زیبایی

در تو آتشفشان ِ خاموش است

در تو چون آفتاب  پر جوش است

چند روزی که میهمان هستی

در تو اکراه دارد از پستی

عشق چون جلوه ی خداوند است

در نگاه ِ من و تو لبخند است

تا تو خود با نگاه می خندی

شیره ی جانی و پر از قندی ...

 ادامه دارد ...