( شراره ي دل )
هميشه گريه مي كنم
به حال زار خويشتن
چرا خميده گشته ام
به زير بار خويشتن
چه كرده ام كه يك نفس
رها نمي شوم ز خود
به پاي خويش ميروم
به پاي دار خويشتن
نه آشنا نه همدمي
زبان به شكوه وا كنم
چرا غريب مانده ام
در اين ديار خويشتن
خدا خدا كه مي كنم
دلم شراره مي كشد
چو پاره اخگري شوم
به كار زار خويشتن
به حال ما تو گريه كن
براي خاطر خدا
نديده ايم تا كنون
تو را كنار خويشتن
تو روز و شب رهانيم
به داد من نميرسي
هميشه گريه ميكنم
به حال زار خويشتن
" روشنگر" از ديار دل
تو شكوه ها كه ميكني
به دست خود برآوري
تو خود دمار خويشتن 11
نويسنده : روشنگر
|
