وب سایت ادبی محمدرضا روشنگر |








1391
قاب عکس

( قاب ِ عكس )

 

عكس   قابيم   كه   افراشته    بر   ديواريم

حلقه   بر  گردن   و  آويخته اي   بر داريم

                      قهر طوفان  بلا  ،  خانه  ز  بنياد   بريخت

                      زير    آوار    فرو  ريخته    ما    غمباريم

آسمان  سقف  بلنديست  و  مهتاب  ،  چراغ

خواب  در  چشم  نمي آيد   و    ما   بيداريم

                     شب طوفان زده كي روز شود چون خورشيد

                     تا    نتابيده     در    بستر    خود     بيماريم

شيشه ي عمر چو بشكست و خم باده بريخت

خون دل  خورده  ز جام  دل  خود  ناچاريم

                     گله  از  دوست  نداريم  جفا  كرد  و  برفت

                     شكوه از  مهر  و  وفاداري  اين  دل  داريم

داغداريم چو  يك  لاله  به  صحراي  جنون

كشته اي   زار    به   دست ِ  فلك   غداريم

                     سيل  غم  خانه  برانداز  دل  ما  شده  است

                     بسكه  ما  بي  سر و سامان  تو افسونكاريم

بال و پر سوخته ي  آتش  عصيان  شده ايم

بال   پرواز    نداريم     ولي     پر كاريم

                     آتش  خشم  اگر  خانه  و  كاشانه  بسوخت

                     غم   مخور  خانه   ز   بنياد   بپا  ميداريم

گو  به  عفريت بلا   خانه  بدوشت  بكنيم

چونكه  از   شعبده بازي  تو  ما   بيزاريم

                    سحر و افسون به سراپرده ي ما راه  نبرد

                    از همان روز ، كه  بيداردل  و هوشياريم

شعله ي  شمع شب افروز كه روشنگر شد

همه  پروانه ي اين شعله چو  يك  پرگاريم                                 





نويسنده : روشنگر