بدا  به  حال  تو ، مرا

                      كه دست كم گرفته اي

سرير بخت خويش را

                      تو از خودم گرفته اي

چنان   هوار   ميكشم

                      كه  زيرها  زبر شود

و عالمي به دست من

                      به  گونه اي دگر شود

تو خامي و نپخته اي

                      به   آتش  تو  سوختم

نشسته ام به گوشه اي

                      دهان  خويش  دوختم

شرار  آتشم    كنون

                    كه  سر كشد  بر آسمان

به دوزخي كشد تورا

                   كشان كشان ، كشان كشان

چه تازيانه ها  كه تو

                    به    گرده ام    نواختي

چه قصه هاي پر فريب

                     براي  من  كه  ساختي

چه    ابلهانه    سوختي

                     تو  باغ  پر  فروغ  را

به دشت  سينه  كاشتي

                     نهال  صد   دروغ  را

به خواب رفته اي كنون

                     تو را  كه  آب مي برد

و  غفلت  تو   اينچنين

                     مرا   ز  تاب  مي برد

ببين  سكوت  كرده ام

                     ز    وحشتم    نكاستي

مرا  به   مهر و آشتي

                     كنار  خود    نخواستي

به دوزخي كشم تو را

                     زبان به  شكوه  وا كنم

ببين كه بعد از اين تورا

                      براي خود   فنا   كنم

لهيب    آتشم   عيان

                      زبانه   ميكشد   نهان

قرار ماست  آنزمان

                     كه خود بگويي  الامان

مرا  فريب  داده اي

                      نه ،  اشتباه  كرده اي

به درگهي كنون مرا

                      تو  دادخواه  كرده اي

پر التهاب  زخم من

                       جراحتم     نديده اي

حديث درد و آه  را

                      ز غير من  شنيده اي

عيان چو روز گشته است

                       حديث   التهاب   من

چه پر ز دود گشته است

                      شب از دل  كباب من

چه موجها كه از سخن

                      به  ساحل  دهان  من

ز بحر دل چه  ميرسد

                      چه ، گوهر نهان  من

ولي چه سود، ساحلي

                      فتاده ام   به   دورها

زبان گشوده ام كنون

                      ز دست دام  و تورها

دوباره هست ميشوم

                      خم    الست   ميشوم 

ز  باده اي  الي الابد

                      دوباره مست  ميشوم.