" به یاد استاد جلیل شهناز "

نوای   تار   تو   شد   عاقبت    جهان   افروز

به زیر و بم  چه سخنها که گفتی  از  سر  سوز

چه زخمه ها که به سازت زدی تو از سر عشق

چه  شورها  که  برانگیختی  تو  در  بر  عشق

صفای    خاطرت    ای   خوش نوا    گلستانی

به      دستبوس     تو     آمد     هزار  دستانی

در  این   سرای   مجازی   به  عیش  بنشستی

خوشم  که   عهد   ازل  را  به  هیچ  نشکستی

هنر   ز   دست   تو   بگرفت    افسر   شاهی

چو   تاج     هدهد   و    فر    همای    عنقایی

" جلیل " بودی  و " شهناز"  شاهکار  تو   شد

چه  گوشه ای   بگرفتی   که   افتخار  تو   شد

به یاد  و خاطر ما  مانده ای  و  مهر  سکوت

به   لب  زدیم   ز  مرگت   در  عالم  ناسوت

پرنده ای  ز  قفس   پر  کشید   و   بالا   رفت

 ز  بند  رسته  بر  آن  شاخسار  طوبی    رفت

شکایتیست  در  این   شکوه های    روشنگر

 ز    نامرادی     آن     جلوه های    روشنگر.