نگاهم  در  پگاهی   در   گذرگاه

فتاد از روی حیرت خود به ناگاه

بر آن سبزینه  پوش صبحگاهی

که زیبا  بود  در  چشمم  کماهی

درختی   بارور  از توت  شیرین

که بودش بار و بر ز ایام  دیرین

به هر شاخه هزاران دانه ی توت

رسیده ، در دلم میلی  برافروخت

  ولی آن شاخه های سبز و زیبا

به  دور از  دسترس  بودند  تنها

نبد دستی بر آن سیمین بر  ناب

نچیدی دانه ی مطبوع  و پر آب

درخت از بار  و  بر  خرسند بودش

پر از لبخند ، بد ، آن تارو پودش

به   ناگه     تند  باد  خشمگینی

وزید او  از  یسار  و  از یمینی

هزاران  دانه ی توتش  رها  شد

از آن سیمین برش یکجا جدا  شد

جدا   گشتند   افتادند   بر  خاک

 درخت از خشم طوفان سینه اش چاک

شکایت  کرد   از   رخداد  بیداد

نمیدانست آن رخداد ،  بد ،   داد

من از  آن  حاصل  افتاده  پایین

گرفتم  کام  دل  بر  میل  پیشین

در این هنگامه طوفان شد نسیمی

نوازش  داد   از   روی    یقینی

بگفتا با درخت از عدل و از داد

که بیهوده مکن  این داد  و فریاد

بگفتا  گر چه   طوفانخیز  گشتم

به یکباره  تو را  درهم  شکستم

بر این   باور نبودی  هیچگاهی

که  این بارت بریزد صبحگاهی

بر آن بار و برت صد آفرین باد

که دادارت  بداد آن  بار،   برباد

تو را پر بار،  بهر دیگران  کرد

گهی سبز و گهی دیگر، خزان کرد

ز طوفان حوادث بر حذر نیست

هرآنکس با ردارد،بی خطر نیست

اگر  بارت  نریزد ،  کی  توانی

دگرباره تو خوش مرکب  برانی

اگر  میل  کسان  سویت  نبودی

اگر  میل   بتان   رویت  نبودی

درخت  بی بری  بودی  به  ایام

نبودی  در طبیعت هیچ  خوشنام

به  طوفان   بلا  خرسند  میباش

نگردد بی بلا این غنچه ها فاش

هر آن  کو  بار  زیبایی  برد او

کشد طوفان از این سویش به آن سو

از آن   رو بلبلی  اندر قفس  شد

از آن رو در قفس نیمه نفس  شد

که آوازش رسد بر  گوش  دلها

جدا سازد  بتان  از آب  و گلها

تو در  وقت دگر پر بار  گردی

که این بارت دهی بیدار گردی

بهار  دیگر  و  تنپوش  نو  گیر

نگاهی کن  بر این  عالم فراگیر.