آیینه   صفت   در  بر  من   چهره  نمودی

خود را به من آنگونه نمودی تو ، که بودی

                     در انجمن   عشق تو  بودیم   چو    شمعی

                    پروانه ی   بزم   طربم   باش   که   بودی

در خویش  نظر کردم   و   روی   تو بدیدم

در    تار   وجود   من   دیوانه  چو   پودی

                    سوهان  جفاهای   تو  از  روی  وفا   بود

                    آن  لحظه  که بر گوهر من سنگ  بسودی

فواره ی احساس من  آتش   به   هوا   کرد

از خرمن اندیشه  ،  برخاست  چه   دودی

                   ما  رند  و  نظر باز  و خراباتی  و  مستیم   

                    با  نعره ی مستانه ی  ما ،   در  بگشودی    

آنگاه  که   با   غیر   تو   بیگانه   بگشتیم

جز در برت  ای دوست  نکردیم  سجودی

          روشنگر   دیوانه   در  این   بزم   محبت

          هرگز  نکند  پیش رخت  عرض  وجودی