یارم از پرده برون آمد و یک شانه به دست

در  بر   آینه   با   موی   پریشان   بنشست

                            دست مشاطه گرش  کاکل  زلفش  آراست

                            ناگه  از خشم  نگاهش  دل  آیینه  شکست

رخ  برافروخته  آتش  ز نگاهش  برخاست

از   شرار  نگهش   رشته  الفت   بگسست

                            قدح  باده اش   از  باده  تهی   گشت  تهی

                            گفت زان  کهنه شراب  دگرم  چیزی هست

گفتمش هیچ ،  دگرباره  مشو  غره  خویش

که نشد  حاصلت از هیچ  تو از روز الست

                            دست در حلقه  این موی  پریشان تو  زدی

                            که در این دایره پایت  به  سراپرده  ببست

ناوک هر مژه از خشم چو  تیریست  مزن

از کمان ابروی خود بر دل آیینه به  شست

                            دل  آیینه  لطیف  است  تو  با  برق  نگاه

                            از سرعشق ببین ، آه ، مکن خود را  پست

باده  از  خم  طریقت  به  دل   جام   بریز

به حقیقت  نگران  باش  مشو   باده پرست                  

                            دل   عشاق    تماشاگه   روشنگر   ماست

                            وندر این آینه پیداست که از خویش برست

              ما  در این دایره با رقص سماع آمده ایم

              میشود  نیم نگاهی بکنی  بر من مست ؟