به  دشتی  خشک  من  در  خواب دیدم 

درختی   پر  تب   و    پر تاب    دیدم

شرار   آتشی   سوزان     بر    افلاک

چه  برمی خاست  از   اندام   آن  پاک

به   هر   شاخه   گدازه   اخگری  بود

تنور     آتش   خشک   و   تری   بود

مذاب آتش  روان  در  پای  آن  داشت

نهان  اشکی  ز  ترس  بیم  جان داشت

در  آتش  ،  سبز ،  از   لطف  خداداد

به   چشمم   بود   فارغ   او   ز  بیداد

در     آتش       میوه های      آبداری

بر   ِهر    شاخه اش    سیمین عذاری

فراز        شاخه هایش        عندلیبان

نشسته   جملگی   در  سوک  و  افغان

افق     در     التهاب    آن    شرارش

به    چشمش     میوه های      آبدارش

چه  رازی   بود    می دیدم  به   بینش

به        چشمم        آفتاب     آفرینش

درخت از  حال  و  وضعم    باخبر  شد

به   شدت   آتشش   زیر  و    زبر   شد

بگفتا    با     من   از   شیرین    زبانی

هزاران     نکته     از     سر     نهانی

بگفتا       ز آتشم      آتش        گرفتی

ولی    یک    گوهر   بی غش    گرفتی

بگفتا   طبع     من     آتشفشان     است

در این کوره تو  جانت  در  امان   است

بسوزان     خویشتن    در     آتش    ما

در   آتش آ  ،   که   گردی   مهوش  ما

به    سوز    این   درخت   آتش  افروز

چراغی   گشته ای   با    بخت    پیروز

بگفتا   بیم   جانم   ز آب  اشک    است

بگفتا   اشک  من   از  بیم رشک  است

بگفتا     رسته ام       در     خشکسالی

به     دشت      سینه های      بی مثالی

مثال               آفتاب            آفرینش

نباشد      بر     فراز     برج      بینش

نبینی   من   به    هر    جایی    نرویم

درون      قلب      هرجایی       نرویم

گلستانم    ،   اگر    از   خویش   رستی

بت     بتخانه ی     دل    را    شکستی

مرا     این     میوه های     آبدار   است

نمی چیند   هر   آنکس   تاب دار   است

طلا    در   کوره ها   خود   ناب  گردد

درون     آتش    او     بی تاب     گردد

سرشت     من      حرارت خیز     باشد

چو    طبع   عشق   ،   رستاخیز   باشد

روان  آب   از   تنور  عشق    برخاست

از آتش آن مدد جو خود چه  می خواست

از   آتش   خام ها    خود   پخته  گردند

از   آتش    پخته ها  خود  سخته  گردند

از    آتش    یک   جهانی    شد   پدیدار

نه    آن   آتش   که  باشد   او  شرر بار

نه    آن   آتش   که   خرمن سوز   باشد

نه   هر    کو    آتشی    جانسوز   باشد

بر  و    بارم     ز   آتش    بارور   شد

شرار     آتش      عشقم       ثمر    شد

نهاد    من   نهاد    آتش   است   ،  هان

نه  آن  آتش   که  سوزد   ریشه ی  جان

بدان ، آن آتش  شوق است  و عشق است

هماره  آن برش ذوق است و عشق  است

گر  این  آتش  نباشد   این   جهان   سرد

چو  یخ  باشد  جهان   سوزد  بدان  سرد

بیا     ای    خفته     در    تنپوش  رویا

بیا    آتش    بزن    خود    در   بر   ما

من    از   گفت    درخت      آتشین  خو

ز خواب  خوش  پریدم  خوب و خوشرو

حرارت خیز     گشتم       زان    معانی

چو     دیدم      ریشه ی     سبع المثانی .