( رنگین کمان پاییزی )
شب است و نور ِ امیدی به کلبه ی متروک
به اندرون ِ فراخ ِ بلاکش ِ مظلوم
به ژرف ِ ظلمت ِ چون قیر ِ روحهای لطیف
به قعر ِ دیده ی پر اشک ِ کودکان ِ یتیم
کنون برای خدا هم دگر نمی تابد
سکوت ِ شهر پس از انهدام ِ بیداری
در انتظار ِ هلاک ِ شب از افق پیداست
و نور ِ خفته ی در منتهای خاموشی
بسان ِ شمع ِ فروزان ِ بزم ، پا برجاست
ستاره در شفق از آفتاب می گوید
هزار بلبل ِ مدهوش در قفس بیزار
در این فضای مه آلوده آه میگریند
کجاست سبزه قبایی که با نسیم ِ سحر
کنار ِ پنجره ها رو به صبح بنشیند
کجاست مرد ِ مسیحا دمی که در ظلمت
چو آفتاب در این آسمان ِ وهم آلود
دوباره روح بر این جسم ِ خاک برتابد
دمی برای خدا در کنار ِ شط ِ شفق
بیا و زورق ِ امید را شکسته ببین
افول ِ بیرق ِ زرین ِ آفتاب ِ خیال
در این کرانه بیا
آه ، بیکرانه ببین.
تگرگ ِ کینه و طوفان ِ آه در راه است
و صبح ِ روشن ِ امید هم هواخواه است
به سرزمین ِ شب از ابتدای خاموشی
ستاره
اخگر ِ پُرتاب ، خوب روئید است
وداع ِ سوسن و پژواک ِ مرغ ِ سحر
ببین که حس ِ غریبی ست
آه در این شب
مشام ِ غیرت ِ مردانه خوب بوئید است
کجاست آنکه بیاراید این تمنی را
به رنگ ِ سرخ ِ شقایق
به رنگ ِ زنبق ِ خوش
که کاش رویت ِ خورشید در شب آسان بود
و ماهتاب ِ حقایق
در این کرانه پدید
به چشم ِ خفته ی خفاش ِ شب نمایان بود
ز پشت ِ پنجره ها پرده ها نمایان است
درون ِ سینه ی این کودکان ِ نوباوه
قلوب ِ کوچکشان بی گمان هراسان است
فروکش این دم ِ سوزان ِ آتشینت را
غبار ِ کینه و طوفان ِ واپسینت را
بر این جنازه ی شب می دمی که بی روح است ؟!
ببین که کاخ ِ شب از ابتدا چو یک کوخ است
ببین که ابر ِ سیاه از کرانه های افق
در آسمان ِ خیالین ِ ما چه می بارد
غبار ِ کینه ، تگرگ ِ سیاه
آه ببین
صدای رعد ِ مخوف از دهان ِ ابر ِ سیاه
چه رعشه ای که بر اندام ِ ما نمی آرد !
کجاست آنکه بیاید درون ِ خاموشی
در انتهای شب از روزنی بتاباند
هزار جلوه ی زیبای کهکشانی را
کجاست آنکه در این عصر ِ جابجائی ها
نماز ِ سوسن ِ آزاده را اقامه کند
و با هزار تمنای واپسین در شب
به پاس ِ حرمت ِ از یاد رفته در دوران
به اشک و آه و فغان ، توبه و انابه کند
چه روزگار ِ غریبیست ای شکوفه ی صبح
که آتش از نفس ِ آفتاب می روید
نسیم از طپش ِ قلب ِ سینه های سترگ
به رعد و برق ، سلامی گزافه می گوید
و باغ ِ سوخته از هرم ِ آفتاب ِ گناه
و دشت ِ سرخ
به پایان ِ فصل ِ روئیدن
در انتظار ِ دگر فصل هم نخواهد بود
که بحث ِ فصل و جدا ماندن از شکوفائیست
قیام ِ نورس ِ رنگین کمان ِ پاییزی
بجاست
تا که بیاراید این مزارع را
و باغ و عربده ی جویبار ِ مست آخر
قبای اطلس و تنپوش ِ وصل خواهد بود
امید در افق ِ چشم ِ ما نمایان است
و اشک ِ شوق
در این چشم های مانده به راه
و کاسه ایست که از خون ِ دل چه لبریز است
و انتهای شب از ابتدا هراسان است
صدای چاوشی از راه ِ دور می آید
و کاروان ِ خداجوی ِ دل پر از امید.
قطار ِ صبر در این ایستگاه می ماند
و مرکب ِ ظفر از گرد ِ راه می آید
و شب ، سیاه دل از آفتاب می میرد
چو برف ، ذوب شده
در کوره راه می خشکد
و باغ ِ خاطره ها جان ِ تازه می گیرد
پرنده های مهاجر در آسمان ِ امید
چو پر کشند
فرازی دوباره میگیرند
فلق دمیده بیا عاشقانه برخیزیم
به موجخیز ِ حوادث دوباره بستیزیم
" حباب وار براندازم از نشاط کلاه
صدای کوکبه ی بختمان رسید به ماه ".
نويسنده : روشنگر
