رشحه ای گر که تراود ز قلم از دم  ِ  اوست

نقش اندیشه بر این صفحه ز پیچ و خم  ِ اوست

معترف گشته ام اکنون " بیدک ناصیتی "

نغمه ی ساز من از زخمه ی زیر و بم اوست

روز ، سرگشته ام از رنج پریشان بودن

" شب پراکندگی ام " زلف خم اندر خم  ِ  اوست

" گر ملک بودم و فردوس برین جایم بود "

اهرمن پرده برانداخت ، ملک آدم  ِ اوست

چاه اندیشه عمیق است و از این چشمه ی عشق

رشحه ی این قلم از جرعه ی آن زمزم  ِ اوست

هر چه از روز ازل قسمت روشنگر شد

تا ابد سهم و نصیبی ست ز بیش و کم  ِ اوست.