خمخانه ها شراب  باید  خورد

زان تاک که ریشه در درون دارد

با اینهمه مستی ای که ما داریم

 زان باده چه بی شمار خون بارد

شعریست زخوشه های انگورش

از طاق  درونم  آه  آویزد

از سقف مقرنسی که ما داریم

آه ، از دل ما ، چه درد بر خیزد

آدم ز  ازل شراب تلخی خورد

گویا که رقیب خویش را افسرد

حوا شکرین هوس بپا میکرد

با بوسه ، لب شکوفه اش پژمرد

شبنم ز درون خویش می بارید

بر برگ مثلثی گلرنگش

برساز طرب همی زد او زخمه

برخاست ز پرده آه آهنگش

عیشی ست مدام ، شیخ افسوگر

در پرده عقل ، جستجو میکرد

این سایه ، عقال و پایبندش  شد

هرمیست نداند او کند رخ زرد

این هرم حرارت درون باشد

 آتش به میان آدمی افکند

ای شیخ مجو ، که سایه بی مایه ست                                         

خورشید بجوی ، با همه لبخند                                                           

آن باغ بهشت ، گو که رویا بود

زین آتش دوزخی که خود داری

با جان جهان فسانه ها سازد

زین باده سرخ ، جوی دلداری.