( قامت رعنا )
می بینمت که قامت رعنا خمیده ای
تنها نمانده خیره به صبح وسپیده ای
آن گیسوی سیاه ز غمها سفید گشت
در چشم ما جوان و تو خود نور دیده ای
پیری جانگداز به جانت چو رخنه کرد
از چرخ کجمدار رشته الفت بریده ای
دردت نهفته ماند و کسی ره به دل نبرد
تنها تویی ز دیده ما خون چکیده ای
این نغمه و ترانه محزون به پرده بین
از ما بجز نوای محبت شنیده ای ؟
می مانم استوار لب جویبار عمر
از جویبار دیده جز اشکم چه دیده ای ؟
صیاد دام گستر روشنگرم زعشق
از منظری که آهوی مسکین رمیده ای.
نويسنده : روشنگر
