ره به سوی که آورم جاه به من نداده ای

ره بکجا برم که خود راه به من نداده ای

پشت و پناه من تویی قامت من شکسته شد

در بگشا به روی من چون در خلق بسته شد

مویه این سه گاه من پرده ساز میدرد

ساز دریده پرده را هان تو بگو که میخرد

در شب تار می نهم سر که بخواب میرود

صبح ندیده بنگرم دل ز چه تاب میرود

نقش مرا کشیده ای بر لب ساحل جنون

ماهی بحر گشته ام غوطه ورم درون خون

از همه کس بریده ام رشته الفت از قضا

از قدرم نکاستی ضربه خورم من از قفا

باز امید وصل تو در شب هجر میدهد

پیک بشارتی مرا از برکات بی عدد

پای براه مینهم تا که هدایتم کنی

دست دعا بر آورم تا که اجابتم کنی

بالله از این معانیم سر بجنون کشیده ای

نقش مرا در این جهان با خط خون کشیده ای

هیچ نشد ز دانشی فهم کنم که کیستم

هستم وهستی ام چرا ندانیم که چیستم

مسئله دان من تویی بریده ام ز خویشتن

جز برکات مهر تو ندیده ام ز خویشتن

شب پره ام بباغ تو حسرت لانه بر دلم

مانده و گاه بیخودی وه چه تپیده در گلم

مونس جان من تویی روح و روان من تویی

ساز مرا تو ساز کن نغمه جان من تویی

از همه کس بریده ام از همه جای رانده ام

من که ز پا فتاده ام از همه چیز مانده ام

در همه عمر آتشم شراره میکشد ز تو

شعله این تنور دل زبانه میکشد ز تو

در همه حال با  توام مایه صبر من تویی

شکوه که میکنم ز تو باعث جبر من تویی

ناله من فغان من بگوش کس نمیرسد

جان "علی مرتضی" به اذن تو دهد مدد