گواه صبر به چشم دلم شکوفاییست

که نو بهار ظفر حاصل شکیباییست

شکایت همه از غصه های جانفرساست

که خود حکایت درد است و رنج تنهاییست

درون خلوت تنهایی از دریچه چشم

نگاه بر رخ دیو است و ضد زیباییست

امید وصل در این باغ  پر ز حسن و جمال

در آرزوی دیدن یک دلبری که رعناییست

ز ارتفاع کمالات این بلند قدان

مپوش دیده که آن خاطرات برناییست

سواد دفتر دل را به آب دیده بشوی

که درس مکتب ما دلبری و شیداییست

ز عقل مصلحت اندیش خود در آشوبم

عقال عاطفه را گفته است داناییست

ز تنگ چشمی این حاسدان چه بیزارم

مراد منظر چشمم دلی که دریاییست

به زیر سقف خیالات آن مگس پرواز

تصوریست درونش که خویش عنقاییست