تما م زندگیت گوهریست دردانه

تو از درون صدف هان بگیر رندانه

نشاط از رخ یک آینه چه میبارد

که در نگاه تو امید هست کاشانه

زدست ساقی میخانه سراچه دهر

بگیر شهد شرابی زخم تو مستانه

بیار باده تلخی که خسرو بی تاب

نهاد بر لب شیرین که گشت افسانه

سحر زسحر نواهای بلبلان مستی

اگربر آستان خدا سر نهی تو جانانه

شراب معرفت از دست غیر او مستان

نشان روی تو هست اندرون پیمانه

فسانه ایست جهان ماندگار کی ماند

قرار، خود تو نگیری درون این خانه

بسوز در دل شبهای بیکسی ایدوست

چو شمع باش که میرد برای پروانه

چه کاخها که فرو ریخت از بلندایی

به چشم عبرت خود بین که گشت ویرانه