ایکاش هر آنچه گفته بودی بودم
از آتش دل چو شعله ای بی دودم
خاکستر خامشیم و در بزم طرب
یک تار گسسته ای که خود بی پودم
...
امید به رحمت خدا باید داشت
این بذر امید را به دل باید کاشت
در مکتب عشق او چو دلخون گشتم
با جوهر خون لوح ضمیرم بنگاشت
نويسنده : روشنگر
