چه حاجت است خدا را که سر نهی بر خاک

به گاه سجده عبادت کنی ز قعر مغاک

چه سجده ایست ؟ نگشتی تهی ز کبر و غرور

خدای را سزد اینگونه سر نهی بر خاک ؟

چو خاک سنبل افتادگی و بیداریست

خدای را تو بدین شیوه خوان که گردی پاک

هزار سوسن آزاده در دل خاک است

ببین که بلبل بیدل نگشته است شکاک

فراز نقطه ی بینش تخیل ساقیست

که جلوه ای کند اندر شراب خفته به تاک

من از تبار سکوتم چو صخره در دل کوه

چو خامشم به عبادت ، نگشته ام چالاک ./