چه از کرانه مغرب زمین به پا گردید

که عشق و مهر و صفا جملگی جفا گردید

تمام عمر به فصل بهار خوش بودیم

چه دید دیده ی دل ناگهان خطا گردید

سفینه ی غزل شاعران شهرآشوب

به آبخیز بلا غرق ناخدا گردید

به فکر دیو بداندیش و بدسگال چه بود

که زندگانی ما جمله پر بلا گردید

چو خم ساقی مست غرور گشت تهی

شراب ساغر مستان چو کیمیا گردید

سیاه جامه بپوشیم در عزای خودی

که سرزمین عجم دشت کربلا گردید ./