ای خفته به ناز ، ای سحرخیز

بیدار شو با زمانه بستیز

چون خصم بلای جان ما گشت

شو با دد و دیو هم گلاویز

از اهرمنان این زمانه

بی بهره شدی تو از همه چیز

اندیشه کن آن تبار خود را

ای خنجر آبدیده ی تیز

موجی تو چو کوه سطح دریا

خیزاب تویی ز سطح برخیز

در مزرع سبز سرزمینت

پنهان تو به خاک دانه ای ریز

با زاغ و زغن شدی تو دمساز

یکدم تو به قمریان در آمیز

غربال به دست گیرو هر روز

این ریز و درشت را تو خود بیز

چون نیک نظر کنی به دوران

پنهان تو به پشت میز خود میز

آزاده چو سرو بر لب جوی

با فصل خزان بیا درآویز

درویش و پلاس کهنه بر دوش

گر مصلحت است به دار آویز.