( استاده قامت )

عمریست کز کشاکش ایام خسته ایم

استاده قامت ایم که از پا شکسته ایم

با یک شراره سوختم از دست روزگار

خاکستریم و بر سر آتش نشسته ایم

در کنج عزلت ایم و ز یاران بی وفا

آن رشته های عشق و محبت گسسته ایم

گویی سراب بود محفل شبهای سوز و ساز

دل را چو شمع بر رخ پروانه بسته ایم

ویرانه باد کاخ وجودش که تلخ کرد

شیرین مباد کام دلش زان که رسته ایم.