در بیکران ِ عالم ِ اندیشه های ناب

من بوده ام ، به لحظه ی تشریف ِ آفتاب

میخواستم که سازِ خوش آهنگ ِ خویش را

در بزم ِ دوست ، خوش بنوازم به یک شتاب

سیلاب ِ اشک ، صبر و قرار از کفم ربود

در چشم ِ دوست ، جلوه نمودم چو یک حباب

بارِ دگر غروب ِ غم انگیزِ زندگی

از ره رسید و برد مرا در پس ِ نقاب

شعری و دفتری و کتابی و گوشه ای

سازی و نغمه ای و نمایی به پیچ و تاب

با یک جهان حکایت ِ شیرین و گفتنی

فریاد می زنم بخدا از دل ِ کباب

طبع ام به تاک مانََد و این خوشه های شعر

در جانت ای عزیز، به شب می شود شراب

جامی بگیر و ره به خرابات ِ ما ببر

"روشنگر" است باده ی خمخانه ی خراب .